Αλέξιος Μάινας, Το δείπνο

 

.

Άλλες αυγές, άλλες μυθολογίες.

Άμα νυχτώσει -σκύβοντας μπλε στις μακρινές τουλίπες-

κι ανάψουν μετά το φρούτο τα πούρα τους

οι καλεσμένοι

θα πέσουν αυτά τα σκοτεινά

απ’ την ομπρέλα των πορτατίφ χρώματα της σάλας

στην πέτσα του ποταμού ως ανταύγειες

θα τα παρασύρει

το κρύο νερό

μαζί με καρβουνόπλοια χωρίς καρίνες

προς βόρεια

         όπου

             προμηθεύουν τις λαμπερές

             ανοιξιάτικες νύχτες

             το εναλλασσόμενο φίδι

             του σέλατος

             και βλέπουν τους κρυστάλλους πορτοκαλείς

             στα χιονοπέδιλά τους

             οι αποστάτες

             που -σαν αυτόματες κάμπιες-

             πορεύονται με την πειθαρχία της προαπόφασης

             για έναν σίγουρα ανέμελο

                  έλκοντα

                      πόλο

                          να ταφούν

                              μακριά απ’ την πατρίδα τους

                                  για να στεριώσει αυτή των γόνων.

Painting: Graeme Hitchcock

.

.

Αλέξιος Μάινας, Η κόκκινη χτένα

 

              .

              Μαζευόμασταν και λέγαμε τ’ αθέατα όνειρά μας.

                        Μα το τελικό, το βασικό μας όνειρο ήταν

                        τα όνειρά μας να υποτιμούν το μέλλον.

Όταν ήμασταν παιδιά στις πρώτες πρώτες τάξεις

μάς χτενίζαν οι μανάδες μας μετά το μπάνιο

τραβώντας πρώτα ακριβοδίκαια μια γραμμή

με το μολύβι πάνω στον ξύλινο χάρακα

και ψάχνοντας μετά την πού στο διάτανο

έχεις παραπέσει κοκάλινη χτένα.

             Αγαπούσα τις χωρίστρες.

Τις αγαπούσα γιατί τις είχα δει στην εφημερίδα

σε μια φωτογραφία ημερίδας ποιητών

που έπιανε ασπρόμαυρη τη μισή σελίδα

όπου στηρίζονταν μεταξύ τους χαρούμενοι όλοι

με τους αγκώνες στους ώμους

όσων είχαν προλάβει μια θέση.

 ~Το περιεχόμενο του υπόλοιπου, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2011~

 Photo: Loretta Lux

Θεόδωρος Μπασιάκος, Τ’ ωραιότερο τραγούδι αγάπης στον κόσμο

.

Το στήθος σου

το σχεδόν αγορίστικο στήθος σου

το λευκό σαν τοπίο χιονισμένο στήθος σου

έτσι προβάλλει καθώς ξεκουμπώνεσαι

σα δρόμος της Μόσχας

πού

κουρελής

και στρεκλώντας

μεθυσμένος παλιάτσος

ο Καραντάς

στο ‘να χέρι το στραπατσαρισμένο καπέλο του

στ’ άλλο ένα τριαντάφυλλο

κόκκινο

τριαντάφυλλο της φωτιάς

τριαντάφυλλο του αίματος

τριαντάφυλλο του ερωτά

τριαντάφυλλο της επανάστασης

το εναποθέτει στο ντεκολτέ σου.

.

Painting: Joel Ballin, Study  1844

.

.

Σοφία Περδίκη, Αψάδα

.

Σε δρόμους κηρωμένους, σ΄εκμαγεία πόλεων
τα βήματα βαριά, στο βάθος οι βάλτοι μελιού
θερμές οι πηγές δεξιά κι αριστερά
λιοντάρια στη σειρά χάσκουν οι κρήνες
να θες να δροσιστείς κι οι γλώσσες καυτές
κανείς δεν μιλάει εδώ
μόνο ανοιγοκλείνουν τα χέρια
Ανοιχτά σημαίνει ναι
Κλειστά όχι
κι εσύ να θέλεις να γλείψεις τους τοίχους
τόσα εύγευστα σχήματα εδώ γύρω
με συμπλέγματα ηρωικά κι ερωτικά και ιστορία μεγάλη.

Έτσι όπως το θολό νερό σχίζει στα δυο τη γριά πόλη της ώχρας
ένα παζάρι στήνεται για όλους τους πεινασμένους

– Είμαι έτοιμος, δίνω όσα – όσα
– Τούτι – ρουμπάτι, η ακατάληπτη μουρμούρα μιας τσιγγάνας
κι ο παπαγάλος να κρατάει τσίλιες

– Δεν θέλω να ξέρω τις προελεύσεις
Βάλε ένα τέταρτο κομμάτι φρέσκο
από τα χαμένα χρώματα της Άνοιξης
και δώσε το κλειδί αυτό εκεί το Μαυριτάνικο,
που δείχνει ν’ ανοίγει όλα τα κιβώτια με τα εσπεριδοειδή φιλιά.
Μια ντουζίνα βάλε να γευτώ απ’ αυτά
ν΄ανοίξω το στόμα μου, να γεμίσω σάλια
Γλυκά να με πνίξει θέλω η αψάδα.

.
Εικαστικό: Σοφία Περδίκη
.

.