Στέλλα Δούμου, Νύχτες Πρεβαντορίου

.

Εκείνη είχε μάθει τόσο καλά να μιλά τα σιωπηλά. Από μικρό παιδί τα μιλούσε.
Κυκλοφορούσε μια φήμη ,πως νευρασθενικά χρώματα την είχαν κάποτε πυροβολήσει εξ επαφής. Μιλούσε μονόχρωμα από τότε και ποτέ κατά τις  βραδινές ώρες . Είχε  όμως πάντοτε στις τσέπες της πιπέρια για να ταϊζει τις σκιές.  Η νύχτα,της αφαιρούσε αίμα κι αυτή ένιωθε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό .Η νύχτα της αφαιρούσε τη διάστασή της.

Εβηξε δυνατά.

[..]Σταμάτησε να σκεφτεί , πότε φύτρωσε εκείνο το κουμπί στα πόδια της και την κούμπωνε στο πάτωμα κάθε που ήθελε να κινηθεί, να τρέξει, να λακίσει.Αντίθετα, ήταν ολωσδιόλου πεπεισμένη πως θα ήταν καλύτερα να μην είχε έρθει εδώ. Θα προτιμούσε χίλιες φορές να πίνει τον χυμό απ’ τα σκουριασμένα φώτα της πόλης,  απ’ το να ρουφάει όλο αυτό το γκάζι του ολοκάθαρου αέρα. Σχεδόν την πονούσε. Μα δεν μιλούσε πια γι αυτό. Δεν μιλούσε καθόλου.

Ο Στεπάν  Λεμπόρσκι , δίπλα της ,έγλειφε όση νύχτα μπορούσε μέσα απ το μαύρο βάζο κι αυτή δεν έλεγε να μιλήσει. Αφού ακόνισε τη γλώσσα του , ώρα πολύ , στο κοφτερό σκοτάδι, άρχισε πάλι να της λέει ιστορίες.
[Στο πρεβαντόριο, οι ιστορίες ήσαν σχεδόν επιτακτικές όσο και οι γνωριμίες, καθώς τα αόριστα βηχαλάκια που ανέμιζαν πότε- πότε επισφράγιζαν   την βεβαιότητα της επί μακρόν παραμονής]

Ο Στεπάν Λεμπόρσκι, μιλούσε τόσο πολύ. Σχεδόν χωρίς λόγο. ‘Ελεγε ιστορίες, που της ανέσυρε από τα σπήλαια μέσα του. Ηταν όλες ματωμένες .Μα τις έλεγε τόσο ωραία!   Κάποια νύχτα , μίλησε για τον θάνατο. Μίλησε για τον θάνατο τόσο αληθινά που, καθώς έβηχε, αυτός βγήκε από μέσα του, έκανε μια βαθιά υπόκλιση  πήρε από το χέρι τον ωχρό  Στεπάν και τράβηξαν μαζί κατά τη Σιωπή.

Και τότε ήταν που.

Έγινε η φωνή της μια φωλιά.

Διαλύθηκε σε χιλιάδες πουλιά ,όταν έκανε να φωνάξει. Τα σπήλαια
κατακρημνίστηκαν μέσα της.
Ο χρόνος μετρήθηκε με τη βαριά βραχνάδα του πενθοφόρου, το ρόδι που έσκασε ήταν η καρδιά της και η λάμψη που άστραψε στις αμμουδιές του αυτιού της ήταν μια γκρι σταγόνα  ριγηλό παραμύθι.

Κανείς δεν ξέρει πώς έγιναν όλα αυτά.

Art:  Johann Fournier

.

.

Στελλα Δούμου, Νεκρά Παραμύθια

.

Κουστωδίες εραστών
στοίχειωσαν κάτω από τη ροδόχροη παλέτα
των χειλιών της.
Ήσαν όλοι τους απαγχονισμένοι.
Καθώς δεν βρέθηκε αγχόνη , ή έστω σχοινί,
η ζώσα μαρτυρία τους θα ήταν άκρως διαφωτιστική.
Το βαθύ του αίματος , πάντως,
προστέθηκε στα κροταλίζοντα εμβλήματά του Οίκου της.

.

.
Βλέπετε, όσο κι αν προσπαθούσε με τέχνη να το κρύψει
στις βλεφαρίδες της κρύβονταν Νορμανδοί
και εκκρεμούσε πάντοτε μια άγρια επίθεση σαγήνης.
Οιωνοσκόποι  ,στα χέρια της, διαβάζανε τα βρύα των θανάτων
και στο μαχαίρι της το μέλι που κυλούσε από καρδιές.
Αλαότρα Γκρέβε της Βερσλάφια , τ όνομά της.
Μην το ψιθυρίσετε ποτέ..

Illustrated art: Natalie Shau

.

.

Στέλλα Δούμου, Νεκρά παραμύθια

.

Έχετε ιδέα τι είναι αυτά;
Λέγονται σημάδια ομορφιάς ,είναι
από μετάξι ή χαρτί βαμμένο με σινική. Η ίσως να είναι χαρούμενα νεογέννητα μελισσάκια που ξεπηδούν από την κυψέλη των μαλλιών μου

Τα αληθινά μου μαλλιά, τα χάρισα και έφτιαξαν μαξιλάρια για εξαφανισμένους εραστές. Πάντα τους άρεσαν τα μαλλιά μου. Και το διάφανο δέρμα μου. Τώρα πρέπει να καταπίνω -υποχρεωτικά- ολόγιομα φεγγάρια για να φέγγω και για μαλλιά φορώ υπέροχες κυψέλες φτιαγμένες από σύννεφα , συνήθως θλιμμένα..

.

.

Αέρινα κολιμπρί σφάζονται σε ίνες ασημιού , κάποιες νύχτες κοφτερές . μαζεύοντας σε δαχτυλήθρες το αίμα τους, κάθε πρωί βουτώ ένα μαύρο φτερό από το τελευταίο ζωντανό παραμύθι και βάφω τα χείλη μου, με αυτό το κατακόκκινο ,πεπρωμένο χρώμα.

Μαύρα σημαδάκια ομορφιάς , η ύστατη πινελιά μου στον καμβά του προσώπου μου. Πόσο θέλω να είμαι όμορφη!

.

.

Βλέπετε, είναι χρόνια που έχω πεθάνει. Από τότε που ένας ουτιδανός, ενώ κοιμόμουν μακάρια μετά από έρωτα, με φίλησε για να ξυπνήσω. Και τότε έγινε το κακό.

Όλο μου το πρόσωπο μαράθηκε ,
τα χέρια μου αποστεώθηκαν
και σκοτάδια βγήκαν από μέσα μου σαν δηλητήριο.
Όλοι είπαν πως έγινε θαύμα.
Και το θρύλησαν καταπώς τους βόλεψε.

Photos:  Ray Caesar, Vitor Shalom

.

.