Γκότφριντ Μπεν, Morgue-Νυχτερινό καφέ

 

.

824: O έρωτας και η ζωή των γυναικών.

Το βιολοντσέλο πίνει με ταχείς ρυθμούς. Το φλάουτο

ρεύεται βαθιά σε τρεις  ρυθμούς: το ωραίο δείπνο.

Το τύμπανο τελειώνει το αστυνομικό μυθιστόρημα.

.

Πράσινα δόντια, σπυράκια στο πρόσωπο

γνέφει σε μια βλεφαρίτιδα.

.

Λίπος στα μαλλιά

Μιλάει σε ανοιχτό στόμα με αμυγδαλές.

Πίστη Αγάπη Ελπίδα γύρω απ’ το λαιμό.

.

Η νεαρή βρογχοκήλη είναι ο,τι πρέπει για στρα-

πατσαρισμένη μύτη.

Πληρώνει για κείνη τρεις μπίρες.

Ο λειχήνας αγοράζει γαρίφαλα

για να μεταπείσει το διπλοσάγωνο.

.

B-moll: η σονάτα αρ. 35.

Δυο μάτια γκαρίζουν:

Μη ραντίζετε την αίθουσα με το αίμα του Σοπέν,

για να σέρνεται επάνω του ο όχλος!

Τέρμα! Ε, Ζίγκι! –

Η πόρτα ανοίγει διάπλατα: μια γυναίκα.

Άνυδρη έρημος. Καφετί της Χαναάν.

Αγνή. Σπηλαιώδης. Την ακολουθεί ένα άρωμα. Άρωμα τρόπος του λέγειν.

Πρόκειται απλώς για μια θολωτή κύρτωση του αέρος

Εναντίον του εγκεφάλου μου.

 

Μια λιπαρή σωματικότητα τριποδίζει ξοπίσω της

~Έξι Ευρωπαίοι ποιητές, Γκόντφριντ Μπεν, μτφρ:  Αλέξανδρος Ίσαρης~

Photo: Brooke Shaden

Αντρέ Μπρετόν, Ελεύθερη ένωση

.

Η γυναίκα μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα

Η γυναίκα μου με σκέψεις αστραπών της ζέστης

Με μέση κλεψύδρας

Η γυναίκα μου με μέση σβίδρας ανάμεσα στα δόντια της τίγρης

Η γυναίκα μου με στόμα κονκάρδας και ανθοδέσμης άστρων

μικρότερου μεγέθους

Με δόντια αποτυπώματα άσπρου ποντικιού πάνω στην άσπρη γη

Με γλώσσα κεχριμπαριού και γυαλιού τριμμένου

Με γλώσσα μαχαιρωμένου αντίδωρου

Με γλώσσα κούκλας που ανοιγοκλείνει τα μάτια της

Με γλώσσα πέτρας απίστευτης

Η γυναίκα μου με ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής

γραφής

Με φρύδια περίγυρου φωλιάς χελιδονιού

Η γυναίκα μου με κροτάφους σχιστόλιθου στέγης θερμοκηπίου

Κι άχνας στα παράθυρα

Η γυναίκα μου με ώμους σαμπάνιας

Και κρήνης με κεφάλια δελφινιών κάτω από τον πάγο

Η γυναίκα μου με καρπούς χεριών από σπίρτα

Η γυναίκα μου με δάχτυλα τύχης και καρδιάς άσσου κούπα

Με δάχτυλα θερισμένου σταχυού

Η γυναίκα μου με μασχάλες τριχώματος του κουναβιού και

καρπών οξιάς

Της νύχτας του Αϊ-Γιαννιού

Της αγριομυρτιάς και φωλιάς σκαλαριών

Με μπράτσα του αφρού της θάλασσας και του υδροφράγματος

Και μίγματος σταριού και μύλου

Η γυναίκα μου με γάμπες βεγγαλικού

Με κινήσεις ωρολογιακές κι απελπισίας

Η γυναίκα μου με γάμπες από μεδούλι της ακτέας

Η γυναίκα μου με πόδια αρχικά ονομάτων

Με πόδια εσμού κλειδιών με πόδια καλφάδων που πίνουν

Η γυναίκα μου με λαιμό μαργαριταριού αλεσμένου κριθαριού

Η γυναίκα μου με λαιμό χρυσής κοιλάδας

Και συναντήσεων μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου

Με στήθια της νύχτας

Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινής φωλιάς του τυφλοπόντικα

Η γυναίκα μου με στήθια χοάνης για ρουμπίνια

Με στήθια φάσματος του ρόδου κάτω απ’ τη δροσιά

Η γυναίκα μου με κοιλιά βεντάλιας των ημερών όταν ξεδιπλώνεται

Με κοιλιά γιγάντιο νύχι γαμψό

Η γυναίκα μου με ράχη πουλιού που φεύγει κατακόρυφα

Με πλάτη υδραργύρου

Με πλάτη φωτός

Με σβέρκο πέτρας στρογγυλεμένης και κιμωλίας βρεμένης

Και πεσίματος του ποτηριού που μόλις ήπιαμε

Η γυναίκα μου με γοφούς μικρού πλοίου

Η γυναίκα μου με γοφούς πολυελαίου και με φτερά σαΐτας

Και με μίσχους φτερών άσπρου παγωνιού

Και ζυγαριάς ανευαίσθητης

Η γυναίκα μου με γλουτούς από αμμόπετρα και αμίαντο

Η γυναίκα μου με γλουτούς ράχης του κύκνου

Η γυναίκα μου με γλουτούς της άνοιξης

Με αιδοίο γλαδιόλας

Η γυναίκα μου με αιδοίο φλέβας χρυσού κι ορνιθόρυγχου

Η γυναίκα μου με αιδοίο φύκια και καραμέλες του παλιού καιρού

Η γυναίκα μου με αιδοίο καθρέφτη

Η γυναίκα μου με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα

Με μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας

Η γυναίκα μου με μάτια σαβάνας

Η γυναίκα μου με μάτια νερού για να πίνεις στη φυλακή

Η γυναίκα μου με μάτια του ξύλου πάντα κάτω από τον πέλεκυ

Με μάτια στο ύψος του νερού στο ύψος του αέρα της γης και της φωτιάς.

 ~Ελεύθερη ένωση~μτφρ: Νάνος Βαλαωρίτης

Art: Ouzo Kim

 

 

 

Τόμας Μπέρνχαρντ, Μαρτύριο

.

Πεθαίνω μπρος στον ήλιο

μπροστά στον άνεμο και στα παιδιά που βρίζονται

για έναν σκύλο,

πεθαίνω κάποιο πρωινό, που δεν μπορεί να γίνει ποίημα ∙

το πρωινό αυτό είναι θλιμμένο και πράσινο κι ατέρμονο…

Η μάνα κι ο πατέρας στέκουν στη γέφυρα

γιατί νομίζουν πως έρχομαι απ ‘την πόλη

κουβαλώντας σε τεράστια πανέρια τις ερειπωμένες

ανοίξεις τους ∙

δεν με βλέπουν

 γιατί εγώ πεθαίνω μπρος στον ήλιο.

Κάποτε δεν θ’ αντικρίζω τους θάμνους

Και το χορτάρι θα δεχτεί της αδερφής μου τη θλίψη.

Η αψίδα της πύλης υα μαυρίσει

κι ο ουρανός δεν θα ‘ναι πια ανέφικτος για την απόγνωσή μου…

Κάποια μέρα όλα θα τα δω  και κάποια αυγή

Πολλών ανθρώπων τα δάκρυα θα σκουπίσω.

Να ‘μια πάλι πίσω απ’ τα γιασεμιά, ενώ ο κηπουρός

ταχτοποιεί τους πεθαμένους μέσα στις πρασιές τους.

Πεθαίνω μπρος στον ήλιο.

Θλίβομαι γιατί θα ξημερώσουν κι άλλες μέρες

που δεν θα ξανάρθουν ποτέ πια.

μτφρ: Αλέξανδρος Ίσαρης

~Έξι Ευρωπαίοι Ποιητές, εκδ, Gutenberg 2015~

Photo: Maleonn

Ανρί Μισώ, Ένας φιλήσυχος άνθρωπος

 

.

.

Τεντώνοντας τα χέρια έξω απ’ τα σκεπάσματα, ο Plume εξεπλάγη καθόσον τα μέλη του δεν ‘βρισκαν το τοίχο. «Πάει καλά, σκέφτηκε, θα τον έφαγαν τα μυρμήγκια…» και ξανακοιμήθηκε.

Λίγο αργότερα, η σύζυγος του τον πιάνει και τον σκουντάει: «Κοίτα δω, βρωμοκηφήνα!», του λέει. «Όσο εσύ έπαιρνες τον υπνάκο σου, μας κλέψαν το σπίτι!». Στην πραγματικότητα, έγερνε ο ουρανός, στέγη και τοιχώματα, από πάνω τους και γύρω. «Ό,τι έγινε, έγινε», σκέφτηκε εκείνος.

Λίγο αργότερα, ακούστηκε ένας θόρυβος. Ένα τρένο ερχότανε καταπάνω τους μ’ όλη του την ταχύτητα. «Έτσι που τρέχει, σκέφτηκε, θα φτάσει σίγουρα πριν από μας», και ξανακοιμήθηκε.

Εν συνεχεία ξύπνησε απ’ το κρύο. Κολυμπούσε ολάκερος στο αίμα. Δίπλα του κειτόταν κομματιασμένη η γυναίκα του. «Το αίμα, σκέφτηκε, μόνο μπελάδες φέρνει· αν γινόταν να μην είχε περάσει εκείνο το τρένο, θα ήμουν ιδιαιτέρως ευτυχισμένος. Αλλά μιας και πέρασε ήδη…» και ξανακοιμήθηκε.

– Λοιπόν, είπε ο δικαστής, πως εξηγείτε το γεγονός ότι η σύζυγος σας χτυπήθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να βρεθεί διαμελισμένη σε οχτώ κομμάτια, δίχως εσείς, που βρισκόσασταν δίπλα της, να μπορέσετε να κάνετε την παραμικρή κίνηση για να αποτρέψετε το κακό, και κυρίως δίχως να αντιληφθείτε καν το παραμικρό. Ιδού το μυστήριο. Ολόκληρη η υπόθεση συνοψίζεται σε τούτη τη λεπτομέρεια.

– Δυστυχώς, επ’ αυτού δεν δύναμαι να σας βοηθήσω, σκέφτηκε ο Plume, και ξανακοιμήθηκε.

– Η εκτέλεση θα λάβει χώρα αύριο. Κατηγορούμενε, έχετε τίποτα να προσθέσετε;

– Συγχωρείστε με, είπε, δεν παρακολούθησα την διαδικασία. Και ξανακοιμήθηκε.
Μετάφραση Ζ. Δ. Αϊναλής

Artwork: Beautiful and Dark Surreal Art, via Google

.

.

Aνρί Μισώ, Η προσβολή

Κάποτε γέννησα ένα αυγό απ όπου βγήκε η Κίνα (καθώς και το Θιβέτ, αλλά αργότερα). Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλα αυγά γεννούσα.
Ωστόσο τώρα, όταν ένα μυρμήγκι συναντά κάποιο από τ΄ αυγά μου, αμέσως το ταχτοποιεί μαζί με τα δικά του. Ειλικρινά δεν τα διακρίνει.
Κι εγώ παρίσταμαι στο θέαμα αυτό με μια πνιγμένη λύσσα.
Γιατί πώς να του εξηγήσω την περίπτωση, χωρίς να του εκθέσω την ντροπή μου; Όμως, ακόμη κι έτσι…
<<Αντί να ενοχλείς ένα φτωχό μυρμήγκι>>, θα ‘λεγε, θιγμένο…
Φυσικά! Και καταπίνω σιωπηλά την προσβολή.
.
 μτφρ: Αργύρης Χιόνης

~Με το αγκίστρι στην καρδιά, εκδ. Γαβριηλίδη,2003~

painting: Andrew Heminway

.

.

Ανρί Μισώ, Τοπία

.

Τοπία ειρηνικά ή ερημωμένα.

Τοπία πιότερο του δρόμου της ζωής παρά της επιφάνειας της Γης.

Τοπία του Χρόνου που κυλάει αργά, σχεδόν ακίνητος και κάποτε σαν προς τα πίσω.

Τοπία κουρελιών, ξεσκισμένων νεύρων, τραγουδιών νοσταλγικών.

Τοπία για να καλυφθούν οι πληγές, το ατσάλι, ο κρότος, το κακό,

η εποχή, η θηλιά στο λαιμό, η επιστράτευση.

Τοπία για την κατάργηση των κραυγών.

Τοπία όπως σκεπάζουμε μ’  ένα σεντόνι το κεφάλι.

~~~

Paysages paisibles ou désolés.

Paysages de la route de la vie plutôt que de la surface de la Terre.

Paysages du Temps qui coule lentement, Presque immobile et parfois

comme en arrière.

Paysages des lambeaux, des nerfs  lacérés, des  «saudades».

Paysages pour couvrir les plaies,l’ acier, le mal, l’ époque, la corde au cou, la mobilization.

Paysages pour abolir les cris.

Paysages comme on se tire un drap sur la tête.

~ Με το αγκίστρι στην καρδιά, εκδ. Γαβριηλίδη 2003~

μτφρ: Αργύρης Χιόνης

Painting: Rene Magritte

Γουίλλιαμ Στάνλεϋ Μέργουιν, Χωρισμός

.

Η απουσία σου έχει περάσει μέσα μου
Σαν κλωστή μες από μια βελόνα·
Οτιδήποτε κάνω είναι ραμμένο με το χρώμα της.

***

Your absence has gone through me   

Like thread through a needle.

Everything I do is stitched with its color.

μτφρ: Κώστας Λιννός

Photo: Eye of a needle and threaMagnification

via Google

Μιγέλ Λαμπορδέτα, Η προτελευταία δήλωση του επιφανούς καθηγητή δίχως ζακέτα

.

Τούτο το βράδυ δεν είμαι για επισκέψεις.
Υπάρχει μπλε φωτιά στις όχθες των ουρανών
και μια βροντή λύπης στην τσέπη μου.
Τούτο το βράδυ δεν είμαι για τρυφερές χαιρετούρες
ούτε για να τραγουδήσω ανείπωτους αρπισμούς
ή να κάνω σκέρτσα σε δύσοσμες κυρίες.
Τούτο το βράδυ σε κάθε πλανήτη τοποθετώ ένα παπούτσι νεκρού
και με τη μελαγχολία μου, προδομένου παλιάτσου,
θρυμματίζω όλες τις ορμές του κλάματος.
Τούτο το βράδυ
με όλον τον σεβασμό και την απόλυτη εκτίμηση
και πάρα πολύ ενοχλημένος
(κύριοι μου: είναι άδεια τα φανταστικά μου μπαούλα)
στέλνω άκρως επείγον απεγνωσμένο αίτημα
στον Μεγάλο Κατασκευαστή μυτών και μικρών παγκόσμιων τρελών:«Είναι μια αηδία. Τούτος ο κόσμος μας είναι από τους χειρότερους στο είδος του.Σεβάσμια εκλιπαρώ να δεχτείτε την παραίτηση ενός πρόσχαρου και θλιμμένου υπάρχοντος». […]

[…] Όσο πιο πολύ θέλω να γίνω άνθρωπος τόσο πιο πολύ υποφέρω.

Ω μοναξιά των μοναξιών σε άπειρη νεκροκεφαλή!

Όχι. Μη μου το θυμίζετε.

Ναι. Πια ξέρω πως υπάρχουν προκάτ ιδεολογίες

για μανιακούς αποστόλους ή αρρώστους από στομάχι.

[…]

Ξέρω ακόμα και από συγκινητικούς  πολέμους

για έμπειρους σε κανιβαλισμό η στα οικονομικά

ή επιστημονικές προόδους προς τον ασηπτικό θάνατο

ή αισθητικά εμετικά και βιομηχανικές κοινοπραξίες

ή ωραιότατες εκπαιδευτικές διαλέξεις

φιλο-οικονομικο-πολιτιστική-αδελφότητα μεταξύ των λαών κλπ κλπ.

Αλλά μη μου το επαναλαμβάνετε. Λιποθυμώ απ’ τα γέλια.

Και με την αστραπιαία βία μου

σκάζω ένα λυσσαλέο χαστούκι

σε όλες τις πιθανές χαραυγές

του θηριώδους τίποτα

και των οργανωμένων ανθρωπολογικών σκουπιδιών του.

Παραβιάζω τα πολιτισμένα κενοτάφια

και πετώ τις γελοίες στάχτες τους

στο τερατώδες πυρ της γλυκιάς και άγριας λήθης.[…]

μτφρ: Κώστας Βραχνός

~ Ελεγεία σχεδόν, εκδ. Κουκούτσι 2014~

Art: Emmanuel Polanco

Μίροσλαβ Χόλουμπ, Η γάτα

‘Εξω ήταν νύχτα

σαν βιβλίο χωρίς γράμματα.

Και το αιώνιο σκοτάδι

έφτανε μέχρι τ’ άστρα μεσ’ απ ‘το κόσκινο της πολιτείας.

Της είπα

μη φύγεις

μονάχα θα παγιδευτείς

και θα σου κάνουν μάγια

και μάταια θα υποφέρεις.

Της είπα

μη φύγεις

γιατί ν’αποζητάς

το τίποτε;

‘Ομως το παράθυρο ήταν ανοιχτό

κι έφυγε,

μια μαύρη γάτα μες στη μαύρη νύχτα,

διελύθη,

μια μαύρη γάτα μες στη μαύρη νύχτα

εντελώς διελύθη

κι έκτοτε κανείς δεν την ξανάδε.

Μήτε κι η ίδια τον εαυτό της.

Αλλά μπορείς να την ακούεις

κάποτε,

όταν είναι γαλήνη

και υπάρχει ένας βόρειος άνεμος

και με προσοχή ακροάζεσαι

τον εαυτό σου.

~μτφρ. Γιώργος Χριστοδουλίδης~

.

.

Βισουάβα Σιμπόρσκα, Λεξιλόγιο

 .

”LA POLOGNE;  LA POLOGNE; Δεν είναι φοβερό το κρύο εκεί?” Με ρώτησε κι έπειτα αναστέναξε με ανακούφιση.

Τόσες πολλές χώρες έχουν εμφανιστεί τελευταία που το πιο σίγουρο πράγμα για κουβέντα είναι το κλίμα.

“Κυρία”, θα ήθελα ν’απαντήσω, ”οι ποιητές του λαού μου γράφουν όλα τα κείμενά τους με γάντια.

Δεν σκοπεύω να υπαινιχθώ ότι δεν τα βγάζουν ποτέ από την παλάμη τους,το κάνουν, πράγματι, όταν

το φεγγάρι είναι πολύ θερμό. Στις ποιητικές στροφές που συνθέτουν από τραχύ,επίμονο βήχα,γιατί μόνο

τέτοιες στροφές μπορούν να καταπνίξουν το αδιάκοπο βουητό από τις ανεμοθύελλες,δοξολογούν τους απλούς

βίους αυτών που ποιμαίνουν τους ιππόκαμπους.  Οι κλασσικοί μας χαράζουν τις ωδές τους σε μελανωμένους

σταλακτίτες πάνω σε ποδοπατημένες χιονοστιβάδες. Οι υπόλοιποι, οι Παρακμίες μας,θρηνούν τη μοίρα τους με χιονονιφάδες. Αυτός που εύχεται να πνιγεί,πρέπει να έχει πρόχειρο ένα τσεκούρι να κόψει τον πάγο.

Ω, Κυρία, αγαπητότατη Κυρία!”

Αυτά ήταν που σκόπευα  να πω. ‘Ομως είχα ξεχάσει τη λέξη για τους ιππόκαμπους στα γαλλικά. Και δεν ήμουν

σίγουρη για τον σταλακτίτη και το τσεκούρι.

” LA  POLOGNE;   LA POLOGNE; Δεν είναι φοβερό το κρύο εκεί;”

”PAS DU TOUT” απαντώ παγερά.

~μτφρ. Β.Καραβίτης~

Photo: Mari Mahr