Κώστας Παπαγεωργίου, Οικογενειακό

.

Μέρες μετά το θάνατό της η θεία Μερόπη

άφησε τη μασέλα, τα χοντρά γυαλιά της

επάνω στο περβάζι του παραθύρου

χαιρέτησε καθένα χωριστά

                                         –φεύγοντας

τα κόκαλά της σκόρπισαν στη σκάλα

τα πήρανε γυναίκες του ιδρύματος

φτιάξανε κομπολόι για τον ηγούμενο

τριάντα τρία κομμάτια

κορίτσια από την ενορία ψαλιδίσανε  τα ρούχα της

πλέξανε κουρελούδες στους φτωχούς

ζητιάνες δοκίμαζαν τα παπούτσια της.

Κανείς δεν είδε κάτω από το σιδερένιο της κρεβάτι

το χέρι που όλο χάραζε στο φως

και πέφτανε τα λέπια του ένα ένα

την τρέλα της που υπνοβατούσε στο δωμάτιο

με κίνδυνο να τσακιστεί μες στην καρδιά μου.

~Ιχνογραφία, μέρος Γ’, συλλογική έκδοση  Ποιήματα, εκδ. Κανάκη~

Art: Beth Conklin

Κώστας Παπαγεωργίου, Βοσκή

α’

Στο δάσος βόσκω τα έπιπλα χωρίς σκυλιά και ο δασοφύλακας

με παίρνει για τρελό

Πού πας μου λέει τα έπιπλα χωρίς σκυλιά σε λίγο

όλα τα δέντρα θα αγριέψουν άκου οι ρίζες τους

Το μαύρο ανάβει πρόβατα στον ουρανό και όταν θα

πέσουνε  στη γη ξεκοιλιασμένα

Εγώ που ο ύπνος μου όλο χόρτο αλλάζει χρώματα

δεν τρόμαξα στο πράσινο είπα κελαηδάει το νερό

επί τέσσερα

Και τρία στο κίτρινο μαραίνονται τα φύλλα αλλά

ψελλίζοντας νερό η δίψα αστράφτει πάντα ψαροκόκαλο

~Ραμμένο στόμα, από τη συλλογική έκδοση Ποιήματα , εκδ. Κανάκη 1995~

Artwork: Umberto Dattola

.

.