.
Εκείνη είχε μάθει τόσο καλά να μιλά τα σιωπηλά. Από μικρό παιδί τα μιλούσε.
Κυκλοφορούσε μια φήμη ,πως νευρασθενικά χρώματα την είχαν κάποτε πυροβολήσει εξ επαφής. Μιλούσε μονόχρωμα από τότε και ποτέ κατά τις βραδινές ώρες . Είχε όμως πάντοτε στις τσέπες της πιπέρια για να ταϊζει τις σκιές. Η νύχτα,της αφαιρούσε αίμα κι αυτή ένιωθε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό .Η νύχτα της αφαιρούσε τη διάστασή της.
Εβηξε δυνατά.
[..]Σταμάτησε να σκεφτεί , πότε φύτρωσε εκείνο το κουμπί στα πόδια της και την κούμπωνε στο πάτωμα κάθε που ήθελε να κινηθεί, να τρέξει, να λακίσει.Αντίθετα, ήταν ολωσδιόλου πεπεισμένη πως θα ήταν καλύτερα να μην είχε έρθει εδώ. Θα προτιμούσε χίλιες φορές να πίνει τον χυμό απ’ τα σκουριασμένα φώτα της πόλης, απ’ το να ρουφάει όλο αυτό το γκάζι του ολοκάθαρου αέρα. Σχεδόν την πονούσε. Μα δεν μιλούσε πια γι αυτό. Δεν μιλούσε καθόλου.
Ο Στεπάν Λεμπόρσκι , δίπλα της ,έγλειφε όση νύχτα μπορούσε μέσα απ το μαύρο βάζο κι αυτή δεν έλεγε να μιλήσει. Αφού ακόνισε τη γλώσσα του , ώρα πολύ , στο κοφτερό σκοτάδι, άρχισε πάλι να της λέει ιστορίες.
[Στο πρεβαντόριο, οι ιστορίες ήσαν σχεδόν επιτακτικές όσο και οι γνωριμίες, καθώς τα αόριστα βηχαλάκια που ανέμιζαν πότε- πότε επισφράγιζαν την βεβαιότητα της επί μακρόν παραμονής]
Ο Στεπάν Λεμπόρσκι, μιλούσε τόσο πολύ. Σχεδόν χωρίς λόγο. ‘Ελεγε ιστορίες, που της ανέσυρε από τα σπήλαια μέσα του. Ηταν όλες ματωμένες .Μα τις έλεγε τόσο ωραία! Κάποια νύχτα , μίλησε για τον θάνατο. Μίλησε για τον θάνατο τόσο αληθινά που, καθώς έβηχε, αυτός βγήκε από μέσα του, έκανε μια βαθιά υπόκλιση πήρε από το χέρι τον ωχρό Στεπάν και τράβηξαν μαζί κατά τη Σιωπή.
Και τότε ήταν που.
Έγινε η φωνή της μια φωλιά.
Διαλύθηκε σε χιλιάδες πουλιά ,όταν έκανε να φωνάξει. Τα σπήλαια
κατακρημνίστηκαν μέσα της.
Ο χρόνος μετρήθηκε με τη βαριά βραχνάδα του πενθοφόρου, το ρόδι που έσκασε ήταν η καρδιά της και η λάμψη που άστραψε στις αμμουδιές του αυτιού της ήταν μια γκρι σταγόνα ριγηλό παραμύθι.
Κανείς δεν ξέρει πώς έγιναν όλα αυτά.
Art: Johann Fournier
.
.
Ψυχοναύτες 
Αόριστα ακόμη εξαίσιο !!!