Στέλλα Δούμου, Χαμηλές Οκτάβες, εκδόσεις Φαρφουλάς

Κυκλοφόρησε

Το εκδοθέν βιβλίο περιλαμβάνει τις ποιητικές συλλογές Χαμηλές Οκτάβες και Μέλισσες σφουγγαρίζουν τις κοιλάδες.  Οι Χαμηλές Οκτάβες τιμήθηκαν με το Α΄ Βραβείο του ΚΘ΄ (2012) λογοτεχνικού διαγωνισμού του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός.

.

Πινόκιο
Σκουριασμένο σούρουπο
με θύλακες νύχτας να παραμονεύουν
γωνία ασήμαντης οδού και βορεινής ακτής
μιας σύμπτωσης,
άγγιξες την άκρη του βιαστικού παλτού μου
και σταμάτησες.
Φύσηξε για λίγο μια άρρωστη νιότη
πολύ λίγο, να, ώσπου να πάρεις σχήμα.
Ψέλλισες κάτι. Σε άγνωστη γλώσσα μού φάνηκε.
Νόμισες πως εντυπωσιάστηκα.

.

«Μα είσαι πεθαμένος από χρόνια»,
σου είπα ατάραχα, δεν το ήξερες;
Σε κήδεψα σ’ ένα φριχτό κήπο
από μπελαντόνες στη μέση της θάλασσας.
Γύρω γύρω άλειψα άβυσσο σιωπής.
Τη μύτη σου την κήδεψα χωριστά
σ’ ένα κουτί από αμίαντο
γιατί άνθιζε ψέματα συνεχώς.
Το όνομά σου το ’τριψα στα πουλιά
που ’θέλαν να πεθάνουν.
Τον όρκο σου τον κρέμασα
στο φεγγάρι, να σκιάζονται
τα μικρά κορίτσια
πριν κερώσουν με το αίμα τους
το νήμα της αγάπης».

.

«Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου τώρα;»
είπα και συνέχισα το δρόμο μου
βάζοντας δυο κέρματα
στα μάτια του γέρο-ζητιάνου
που άκουσε τα ιώδη και πέτρωσε.
Στο μεταξύ είχε νυχτώσει πολύ. Μέσα κι έξω από το σώμα

Art: Oleg Dou, Walther Jervolino, Daria Petrilli

Στέλλα Δούμου ,Μονόλογοι της Ερμίνας Ντ’ Eπέστροφα

.

Το ‘χεις άραγε συλλογιστεί μικρό αγριοπερίστερο
πώς ξοδεύεται τόσος ουρανός στο πέταγμά σου;

Το ‘χεις άραγε συλλογιστεί μύρτιλο σύννεφο,
πως το ανυπεράσπιστο κλαδάκι της γαζίας,
τρέμει όταν δακρύζεις;

Το ‘χεις άραγε συλλογιστεί ενδόμυχη γύρη λιακάδας,
πως στις μικρές αγκαλιές των λουλουδιών,
σου κρύψανε το σώμα;

Το ‘χεις άραγε συλλογιστεί εκμαγείε Ενεστώτα,
πως υπέροχα, κόβεσαι μες στην λεπίδα των εξαφανίσεων;

Μελάνια τρέχουν.

Photo: Alexandra Nedzvetckaya

.

.

Στέλλα Δούμου, Μικρή φωλιά περιθωρίου

(Ανδρας στο Γηροκομείο)

Μια λαμαρίνα νύχτας
έκοψε το λαιμό αυτού του μοναχικού άνδρα.
Ιώδια βροχής
θαρρώ πως χειροτέρεψαν τα πράγματα.
Από τον κομμένο του λαιμό
έτρεχε πολύ φεγγάρι
που είχε μέσα του διαπυηθεί
τόσα ψεύτικα χρόνια
σ’ αυτή τη μικρή φωλιά περιθωρίου.

.

.

Καμιά φορά έπλεκε
δαντέλες αρχαιότητας,
το καταλάβαινα από τον τρόπο
που τα μάτια του γίνονταν
δυο μωβ πεταλούδες.
Είχε ξεχάσει πια και να μιλάει ανθρώπινα.
Πότε-πότε του διάβαζα ποιήματα.
Όχι πως ένιωθε.
Ετσι.

”Ράψε με μέσα στον θάνατο σ’ ένα ποίημα”
μου είπε την τελευταία φορά.

Μα, νόμισα πως δεν το εννοούσε.

.

.

Στέλλα Δούμου, Μανδραγόρες

– Τί κάνεις εκεί κοριτσάκι μου; είπε η Νύχτα.
– Φυτεύω μανδραγόρες ,κυρία , στον αγρό.
-Και τί θα τους κάνεις εσύ τους μανδραγόρες κοριτσάκι μου;
-Τη ρίζα τους θα νανουρίζω να μην κλαίει μες το βαθύ σκοτάδι.
Κρέμασε καλή κυρία το φεγγάρι σου για σκιάχτρο..
-Σ’ αυτόν τον τόπο που φυτεύεις δεν ζούνε πια οι παιδικές ηλικίες. Και το χώμα
είναι νεκρό, δεν ανασαίνει. Γιατί δεν κάνεις δικό σου παιδί να το νανουρίζεις;

.

.

– Γιατί απ’ τη μεριά που έσπασε ο χρόνος ,καλή κυρία, ξεχύθηκε
μια πολυτάραχη βροχή κι εκεί που φιλιόντουσαν δυο δρόμοι χάθηκε το παιδί μου
κι ας του ‘χα ράψει επάνω στα μαλλιά του άνεμο
στις τσέπες σπόρους της αυγής και την αγάπη μου να γλείφει όταν διψάει.
Μην το ‘δες καλή κυρία; Φορούσε ακόμα τα ρούχα του τα παιδικά
και είχε βαμμένο το στόμα από σταφύλια και φιλιά
και στου μετώπου του το μάρμαρο
σημάδι έλαμπε του Αθώου.

Photos:  Edith Lebeau,  Beth Hoeckel

.

.