Στέλλα Δούμου, Φώναξαν

.

η γεύση του ξιδιού είναι σε κάθε γλώσσα

που μουρμουρίζει ασθμαίνοντας «Θεέ μου,Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες»

Randall Jarrell

 

Το θέατρο γέμιζε με ρυθμό υπαγορεύσεως

έξω, έβρεχε δάση

σκιές που έπιναν παχύ νερό

γίνονταν πουλιά

και λίγο μακρύτερα ο δήμιος

έκανε καλά τη δουλειά του

με ταχύτητα πηγαδιού εξαφάνιζε τα συμβάντα.

Το θέατρο άδειασε κι όλα ξανάγιναν ήσυχα.

Αγάλματα υπογράφουν αυτόγραφα.

Στο αεί του νυν καρδιές αγίων περιφέρονται σε ξύλινα μπωλ.

Κανείς δεν εξάπτεται.

Όλες οι γιορτές έχουν ματωμένα ονόματα.

(επειδή δεν συναντηθήκαμε σε στέρεο έδαφος

κι ήρθαμε από μέρες που τις πυροβόλησαν στα μάτια

χύμηξαν ορδές ανθρώπων

και μας ξέσκισαν με στριγγλιές

μας φώναξαν με λανθασμένα ονόματα

-όχι πάντως τα δικά μας-

φώναξαν, σκουπίδια

φώναξαν, λεροί

φώναξαν, παρίες

εμείς απλώς δείχναμε με το δάχτυλο την καρδιά μας. Άλλη γλώσσα δεν ξέραμε.)

.

.

Στέλλα Δούμου, Μικρή ιστορία

.

Πηγάδι,

πώς μπορείς και ανασαίνεις τις νύχτες

που σε ποδοπατάει το φεγγάρι

και έτσι μπουκωμένο ασημένια αλογάκια

να γυρίζεις στ΄ άστρα το Aμήν σου;

είπε το κορίτσι

κι ανέβηκε  στο φιλιατρό να εξημερώσει

τ ‘άλογα μ΄ένα μαντήλι στόμα.

”πέφτω’‘ , σαν είπε,

χόρτασε ο Άδης φθόγγους που έλαμπαν.

Painting: Franz Xaver Winterhalter

.

.

Στέλλα Δούμου, Οι Κήποι της Μονζέιρα

.

Όλα εδώ γλιστρούν παρηγορητικά
όπως νομίσματα σε πάγκο με ρετάλια
Οι σφυρίχτρες μερικές φορές δημιουργούν πανικό
τα ψάρια της Κυριακής είναι υπό έλεγχο
και ένα τρένο με καρτούνς επικοινωνεί με σήματα καπνού
Όπως έλεγα, όλα εδώ γλιστρούν παρηγορητικά
Στην Αβησσυνία λύθηκαν τα κορδόνια
ενός κατά συρροήν εκμαυλιστή
οι πόλοι των τηλεφώνων σε δυσαρμονία
κάποιος φυλακίστηκε άδικα
κάποιος επέμενε να νικήσει
και οι ερωτήσεις είναι πάντα οι ίδιες
Κι αν δεν με διακόπτατε ολοένα για να μάθετε
γιατί στους παιδικούς κήπους της Μονζέιρα βιάζονται κορίτσια
ή άραγε γιατί ρολόγια σταματάνε κάθε τόσο και πενθούν
θα ξέρατε ότι όλα εδώ, γλιστρούν παρηγορητικά
όπως νομίσματα σε πάγκο με ρετάλια.

{dedicated to Özgecan Aslan 22 October 1995 – 11 February 2015 }

Art: Beth Conclin

.

.

Στέλλα Δούμου, Κάτω απ’τη γλώσσα

.

Αμφίκυρτη στους αποχαιρετισμούς
και στις αποχρώσες ενδείξεις μεγαθαυμάτων
μυρώνει τη γραφίδα
κι ένας άγνωστος νωπός κρατήρας ανοίγεται
όπου όλα είναι ρευστά και ζεματάνε.
Κάτω απ τη γλώσσα της
πηδούνε παρδαλά κατσίκια
έτοιμα να μαρτυρήσουν με χαρά
έναν ουρανό που τον κυκλώνουν
σεισμικοί κουρνιαχτοί.

Αφρίζει το γάλα όταν θυμάται τη μάνα του. Γι’ αυτό.
Γι αυτό μυρώνει τη γραφίδα.

{κατά τα άλλα
θα μπορούσε να συναρμολογεί νομίσματα
μα για έναν ανεξήγητο λόγο δεν το κάνει.}

Painting:  Wall painting from Pompeii, before 79 AD

{Woman holding wax tablets in the form of the codex.}

Στέλλα Δούμου, Φοβάμαι μπλε

Φοβάμαι μπλε.
Γεννήθηκα σε θύελλα Σαββάτου
σ’ ένα λιμάνι
που πλοία δένανε τα σπλάχνα τους
κι όλα τα σάλιωνε μια νοτιά αψίκορη.
Η μάνα πέθανε αμέσως .
Κείνη την ώρα έπεσε, λένε, μια πόρπη φεγγαριού
μέσα στη θάλασσα, τη διέλυσε.
Κι ανάσανα το μπλε το μελανί
ως το μεδούλι.

Μ’ ανάθρεψαν κοκότες
σε ένα σπίτι παρδαλό
που από κάτω
στιλπνές ψυχές δερβίσιδων
χορεύανε νταλκάδες.
Και το πιοτό το σπέρμα κι ο βαρύς καπνός
για μας,σημαίνανε ψωμάκι.
Άλλοι το λέγανε κατάντια.

Φοβάμαι μπλε, ακούω μπλε
τις νύχτες μεγαλώνω άδεια χρόνια
και κρύβω τη σιωπή μου
στον ήλιο ενός πορτοκαλιού.

Photo: Rebeca Cygnus

.

.