Στέλλα Δούμου, ΕΡΩΣ ΑΡΟΔΟ

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κουκούτσι , Οκτώβριος 2015

Στέλλα Δούμου, Όγκμα

.

Α λογάκια από ζάχαρη
κι ευχαριστώ τα καλοκαίρια των φιλιών
γιατί είμαι ακτή γυναίκας
γεμάτη καθρέφτες.

Με τόλμη ο Θάνατος χρόνους χίλιους τριακόσιους με γιορτάζει μέχρι από σε να με ξανακερδίσει
κι εγώ κρατώ σε μπουκαλάκι αέρα ραγισμένο
όπως η έφηβη του αγαπημένου τα μαλλιά.
”Αγαπημένου” είπα και σε γεύτηκα
Υγρή αψίδα και Χειμώνα μου
που, όταν στο βρύο της μασχάλης σου κοιμάμαι
μπαίνουν λύκοι μέσ στον χρόνο, τον ξεσκίζουν
ρίζα του κέλτικου αίματός μου,ρίζα
Ξανθέ μου Κόελχεν,
τραχιά Φωνή σε νύχτα παχιά στο Τάμπθαμορ,
πόσα φεγγάρια σε φοβήθηκαν
εσένα που χάλασες τους  ειρμούς της Ιστορίας
για να με καταπιείς ατσάλινη ανδρομέδα
και τώρα μαρτυρικά που με ξερνάς απ τους καρπούς
γιατί με ζήτησες λυμένο κύμα καταπάνω σου.

Ναι τώρα

Α λογάκια από ζάχαρη
στα χείλη που αναβλύζουνε φαράγγια
και στο λεπίδι του παλιού μου τρόπου ν’αγαπώ
μόνον Εσύ να κόβεσαι.
Είμαι εδώ ανείπωτη .

~Έρως αρόδο, εκδ. Κουκούτσι 2015~

.

.

Photo: Sean Bean/English Actor

.

.

Στέλλα Δούμου, Με κερί και ιώδιο

.

Όρθια η νύχτα σε μαρτύρησε:
Χιλιόμετρα σκαλισμένος στην απομάκρυνση
και αδελφοποιητός χρόνου πρόσκρουσης.
Στην πλάτη σου στερεώθηκε κάποτε
ένας μηχανισμός πετάγματος.
Θα έσπασε..
Κύβοι ασημιού
θορυβούν στο λίγο της ψυχής περιθώριο
όταν συμβαίνει ορθάνοιχτο τραύμα.
Άλλοτε αντιστάθηκα πολύ
Τώρα,δεν πετάει τίποτα στα πλάτη ,που να μην το έχω διαβάσει
με κερί και ιώδιο.

~Έρως αρόδο, εκδ. Κουκούτσι, 2015~

Painting: Mariko Sugano

Στέλλα Δούμου, Ήπιε τις χάρες όλες

.

Ήταν καλή , ήταν χρυσή ήπιε τις χάρες όλες.
Αγόρασε κι ενα βεληνεκές να βρίσκεται.
μια μέδουσα μέσα της την εξαργύρωσε
κι άρχισε τις πετριές στην κλεψύδρα.
ένα γιασε -μί, δυο γιασε- μιά, τρία γιασε μιά
το τέταρτο ήταν κόκκινο
κι έσκισε τον ρυθμό στα δυο.
Αχ, γυάλινα νήματα
τα πιώματα κι οι θερισμοί
θέλουν και την καλή την ώρα.
Ωσπου γλυφός να ‘ρθεί Ιανουάριος
να πήξει το γάλα στα βουνά
θα χουνε τα μαλλιά γεννήσει και των νυχιών της το μελάνι
θα βάφει μαύρα τ’ αφηνιασμένα γιασεμιά
και είμαστε ήδη στα εκατονπενηνταδυοχιλιάδεςεξακόσιαεικοσιτέσερα.
Πώς την βαφτίσαν δεν θυμάται
μόνο θυμάται πως ανεβαίνοντας το δρόμο
με τ’αμυγδαλοφόρα και τους ελέαγνους βρήκε ξεκλείδωτα φιλιά
και μπήκε μέσα. Βροντές δεν άκουσε
ούτε ταξίμια
άκουσε μόνο λόγο βαρύ που άχνισε μέσα της : ”Ρε σ΄αγαπάω”
κι ήρθε η δύση ,κι όλο ξηλώθηκε σαν νταντελίτσα.
Μέσα στην τσέπη από τότε κρύβει κονιάκ.
στην άλλη έναν λαβύρινθο από νήματα. Μπιρσίμια.

.

.

Στέλλα Δούμου, Αριστερά του χρόνου με χαιρετισμούς

Αριστερά του χρόνου
η τρύπια ιστορία που απαλείφει τους εραστές: το φεγγάρι στο δέκατο
ψίθυρο.
Υπόγεια σάρκα στα όρια της θραύσης
αφηγείται κόκκινα ασλάνια.
Ύλη της επόμενης στιγμής,πνοή μεταλλική
που λιώνει τα νεύρα
της απουσίας.
Με φουσκωμένη κοιλιά έρχεται η νύχτα
και σέρνει μαζί της ορφανά
όλο μύξα.
Τους παρατατικούς.

  Με μονοκόκαλους χαιρετισμούς, Βαρβάρα

Artwork: Mike Worrall

.

.

Στέλλα Δούμου, επιμύθιο

Δεν σημαίνει Κυριακή η αγάπη σου όσο κι αν
τη θυμιατίζω

.

Surreal Photography: Leszek Bujnowski

.

.