Μαρία Μαργαρίτη {άτιτλο}

 .

Κρύβομαι καμιά φορά

και μυρίζω τον ίδιο μου το φόβο, σαν σκύλος.

Τότε.

Τις ώρες που περνάει η μπαμπόγρια

Αυτή που κλέβει τις ψυχές των τραγουδιών

Τις βάζει μέσα στον ασκό της σε σειρά.

Είναι έτσι καμωμένο το χούι της.

Έπειτα καμιά φορά

βάζει μέσα στα τυφλά το μαύρο της χέρι

Κι αρπάζει μια ψυχή-όποια λάχει.

Της αρέσει να τη στύβει μέσα στο κρασί της.

Και τότε ακούγεται από το επέκεινα

μια θλιβερή μουσική

-ένας απόηχος από ένα τραγούδι

Κανείς δεν ξέρει αν είναι αγόρι ή πουλί

ή κάποια ψυχή που πέταξε σε ουρανό ανέφελο

μια Κυριακή μεσημέρι

δίχως να αφήσει πίσω της

την ασημένια σκόνη της μνήμης

.

.

Μαρία Μαργαρίτη, Άτιτλο

Σκύβεις και φυσάς τη σκόνη από το περβάζι
της άνυδρης Τετάρτης μας
η σκόνη φτιάχνει ένα σύννεφο
μπλέκεται στα μαλλιά σου
τώρα απέκτησες μιαν άλλη οπτική
μια σκοτεινιά στο βλέμμα
Δεν σε κάνουν σπουδαίο τα βραχιολάκια
και τα μάγια της μάγισσας
στον τοίχο τα βραβεία και στην πέργολα πλεγμένα
χάδια απρόσωπα ελλειπτικά

αν δαγκώσεις ένα κορίτσι
με γεύση αμυγδαλωτού
δεν υπάρχουν συνέπειες
-όχι αν στενάξεις τρεις φορές όπως είπαμε
κι αν το δάκρυ σου είναι πιο ζεστό απ’ το δικό της
Κατεψυγμένα δάκρυα δεν γίνονται δεκτά
(Κρατάω αιχμάλωτη
δυο μέρες τη Σελήνη σου και της μαθαίνω να οπλίζει το τόξο της.)

Artwork: Michael Parkes

.

.