Χρήστος Κατρούτσος, Μες στις υποθέσεις

 .

Μες στις υποθέσεις

Η αιμοστάλακτη βεβαιότητα

Τα χέρια να ξεπλένει

Στην παλιρροϊκή απουσία τού αν

Θα τραυματιστώ

Αν η συγκομιδή του φόβου

Ξεπεράσει τη σύληση των αρωμάτων

Που δεν θα τα μυρίσεις

Στο αν

Που ακόμη χρόνο δεν έχει

Κι όμως, γίνεται το στιβαρό παρόν

Πρωτοχρονιά δίχως να σημάνει δώδεκα.

Δρύας

Ορφέας

Έβρος

Ποτάμι

Κομμάτια

Ώρες

Λεπτά που ατροφούν.

Όσο νωρίτερα κι αν έρχεται

Το αν του φόβου, του λειψού

Τόσο λαχανιάζει πίσω του η ζωή

Και αλληθωρίζει η όσφρηση

Στην τριαντάφυλλη αμφιβολία

«Την έκοψα απ΄ τον γκρεμό που έσφαζε

Την παραλία

Όταν

Το να εξέπεσε σε αν

Ήμασταν

Τόσο έτοιμοι για το ποτέ»

Και οι κλεψύδρες κλαίνε

Τη χαμένη άμμο

Δίχως λόγο να στραφούν

Δίχως την πτητική ανάσα

Επάνω του                          στραμμένοι

Μας κυνηγά ένα ακίνητο τζάμι

Άθραυστο και προκαλεί την πιο βαθιά κοπή

Του Σεπτεμβρίου˙

Πίσω του σπαράζει

Σαν ψάρι που αναπνέει αέρα το χαμόγελο.

Art: by Kazytc

.

.

 

Νίκος Κατσικάνης, Φτερά πεταλούδας

 

.

Κατάκοποι και συφοριασμένοι

από την ταλαιπωρία του χρόνου

Με πείνα για το κρουστό

Όμως ερχόμασταν με αναφιλητά

από τα έγκατα

Διψώντας των ματιών

τα καλλίρειθρα ποτάμια.

Η μνησιακακία των κομμένων

λουλουδιών

κι ο πόνος για το σφάλμα των άλλων

μια ξαφνική καταδίκη

πάνω στο στήθος.

Κι αν είναι η μοίρα μας το χώμα;

Εμείς συμβουλευόμαστε

τ’ αστέρια

Ανατινάσσοντας κουκούλια

γεμίζουμε το σύμπαν ελπίδα

που τη σηκώνουν πεταλούδες

με τα φτερά τους

που είναι η αγάπη.

.

.

 

Νίκος Κατσικάνης, Κυριακή μετά τρούλου

 

.

Πάνω από της Κυριακής

τους καθαγιασμένους τρούλους

σε τεντωμένο γαλάζιο,

ανάρια ολόλευκα σε όρχηση ευχολόγια

μας δίνουν ακόμα λίγο δίκιο

πριν μας εκτονώσει το μαύρο

κάτω απο φτελιές και ακακίες,

συνυπάρχοντας ασήμαντοι ή ανούσιοι.

Σκάζοντας σε μύρια όστρακα η μέρα,

είναι το κέρδος του χρόνου

μια ανυπόγραφη αιωνιότητα

κι ο θεός εφησυχασμένος με δυο τάληρα μάτια,

με αποξηραμένη καρδιά,

ταξιδεύει ανέσπερος προς την όχθη της Δευτέρας.

.

Photo: Irene Suchocki, fine art photography

.

.

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος,

Κώστας Κουκουζέλης, άτιτλο

.

Τις Κυριακές τουλάχιστον να είμαι δικός
μιας και δεν μπόρεσα στα δεκατέσσερα
να διπλώσω το ημερολόγιο
~
ταλαντεύομαι ανάμεσα στο πλην και το συν ένα
κι αγνοώ τάχα πως το σημείο ισορροπίας μου
είναι μια σφαίρα ακροβάτη σε πριβέ τσίρκο
με θεατές που πλήρωσαν ολόκληρο εισιτήριο
για να δουν \απάτη; \ μισή παράσταση
~
κι αν είχα τόσα χάδια μόνο
τόσα φιλιά και τόσες ώρες
τι;
αφού η έγνοια μου ήταν άπειρη \άπειρος κι εγώ \
θα ‘πρεπε καπετάνιος σε καραβέλα
ν’ ανακαλύψω νέους κόσμους
γεμάτους χάδια και φιλιά και ώρες
για να τους αποθέσω μια νύχτα πρωτοχρονιάς
στο χωλ που ενώνει τα υπνοδωμάτια
~
στον κύκλο του νερού
ιππότης σε μια νιφάδα χιόνι
συμβιβάζω σ’ ένα συρτάρι
το γεράκι και το δελφίνι
και κολλάω το αφτί μου στη χαραμάδα
για να νοιώσω τον μπάτη
να ραίνει αθωότητα
το γκρίζο μου κεφάλι

Art: Antonina, The game

Μαρία Μάνδαλου, άτιτλο

.

Μια χούφτα χιόνι
τα μαλλάκια σου
κι έβαν’ ο Χάροντας
φωτιά
στης Παναγιάς
το αμπελάκι

Τα χέρια σου,
γαλαθηνά,
ξεσκόλιζαν
του μύθου
τις αναποδιές,
της μυγδαλίτσας
τον καρπό
σε γη
Αχερουσία

Σύννεφο μέλι
σίγησε το στόμα σου,
μαύρο πουλί
στου Κούμαρου
την ξενιτιά,
τριάντα χρόνια
κι ένας
που φτερούγισες
μες στης πλεχτάνης
τον ιστό,
της μνήμης
σάπιο μήλο…

Art: Yumikrum

Σοφία Περδίκη , Σιαμαίες λίμνες

.

Βρέθηκαν λίμνες σιαμαίες
στο κέντρο παλίρροιας αμνιακής.
Ίχνος ζωής στον μακρινό ορίζοντα
μόνο μια γέφυρα στο σημείο συγκόλλησης
στενή, ίσα να χωράει ένα κύτταρο φωτός
με μήκος τόσο όσο ένα βράδυ ασέληνο.

Κάθε που φουσκώνουν τα στήθη της μιας
μ’ αέρα συμπυκνωμένο
αναστενάζει η άλλη
πλημμυρίζουν οι όχθες, ταράζονται οι ερωδιοί.
Κι όταν εκείνη καταπίνει την κραυγή
σείεται το υπέδαφος, το ρήγμα προχωράει
αντίλαλο κάνει το αναφιλητό απέναντι.

Είναι συγκλονιστικές οι εξελίξεις
συνεχής των ειδήσεων η ροή
Για τις σιαμαίες λίμνες
που βρέθηκαν στο τέλος του κόσμου
έρχονται κατακλυσμοί
ερίζουν οι επιστήμονες, διχάζονται οι πληθυσμοί.

Είναι από αυτά τα φυσικά φαινόμενα βλέπετε
που δεν αρκεί μια απλή αποστράγγιση
Χρειάζεται τομή.

Digital Art : Margarita Garcia Alonso

.

.

Μαρία Μαργαρίτη {άτιτλο}

 .

Κρύβομαι καμιά φορά

και μυρίζω τον ίδιο μου το φόβο, σαν σκύλος.

Τότε.

Τις ώρες που περνάει η μπαμπόγρια

Αυτή που κλέβει τις ψυχές των τραγουδιών

Τις βάζει μέσα στον ασκό της σε σειρά.

Είναι έτσι καμωμένο το χούι της.

Έπειτα καμιά φορά

βάζει μέσα στα τυφλά το μαύρο της χέρι

Κι αρπάζει μια ψυχή-όποια λάχει.

Της αρέσει να τη στύβει μέσα στο κρασί της.

Και τότε ακούγεται από το επέκεινα

μια θλιβερή μουσική

-ένας απόηχος από ένα τραγούδι

Κανείς δεν ξέρει αν είναι αγόρι ή πουλί

ή κάποια ψυχή που πέταξε σε ουρανό ανέφελο

μια Κυριακή μεσημέρι

δίχως να αφήσει πίσω της

την ασημένια σκόνη της μνήμης

.

.

Μαρία Μανδάλου, Γυναίκα φλέδουσα

.

Γυναίκα φλέδουσα,
Μ’ ἕνα κοχύλι ἀχινὸ
Σὲ ὑστέρα ἀνάφη
Ἢ πλόκαμο.

Γυναίκα ἀκοή,
Μὲ κοχλιδάκια σεῖστρα
Στὸ μπαλκόνι.

Ὅπου τὰ δειλινὰ μὲ σπαραγμὸ
Βλέπει καράβια νὰ τῆς φεύγουνε οἱ ἔρωτες,
Τὴ δένουν καὶ τὴν παίρνουν –
Ἄρνηση – καλοὶ ἀνυφαντές,
Μικροὶ δεινοὶ μνηστῆρες.

~Μεταποιητική της ενοχής και άλλα ποιήματα ,Τυπωθήτω-Λάλον Ύδωρ 2009~

Painting: Αλέκος Φασιανός,Νωχελική, 1975

.

.

 

Σπύρος Μαρούλης, Άτιτλο

.

Ακόμη το μελαγχολικό φθινόπωρο είναι κλειδωμένο στη κρύα αυλή μου.
Οι Πτώσεις λιώνουν τα φτερά των δεξιοτήτων γραφής
που έχουν οι ποιητές στα άκρα τους.
Και αυτά βρίσκονται αντικριστά,
Αλλά χωρίς κάποιον εταίρο που να μπορεί να μοιραστεί το άγγιγμά τους,
εκφράζουν μόνο την Περιγραφή
Και αποκαλύπτουν την καρδιά τους, στους ”έχοντες ανάγκη”

Σήμερα βρέχει.

Βρέχει και ανάμεσα στα μάτια μας.

Κι ας έχουν απόσταση μικρότερη από ένα φρύδι.

Painting: Alla Tsank

.

.