Σύλβια Πλαθ, Λαίδη Λάζαρος

.

Το έχω κάνει ξανά
κάθε δέκα χρόνια το κατορθώνω
μια φορά –

κάτι σαν θαύμα ζωντανό, το δέρμα μου
φωτεινό σαν ναζιστικό αμπαζούρ,
το δεξί μου πόδι

ένα πρές-παπιέ,
το πρόσωπό μου λείο, φίνο
εβραίου λινό

Τράβα το προσόψιο
ω εχθρέ μου.
Μήπως τον τρόμο προκαλώ;-

Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, η τέλεια οδοντοστοιχία;
Η ξινή ανάσα
σε μια μέρα θα χαθεί.

Σύντομα, σύντομα η σάρκα
που καταβρόχθισε του τάφου η σπηλιά
πίσω σ’εμένα θα γυρίσει

και θα είμαι μια γυναίκα χαμογελαστή.
Είμαι μονάχα τριάντα,
και σαν τη γάτα μπορώ να πεθάνω εφτά φορές.

Αυτή είναι η νούμερο τρία.
Τι σπατάλη
να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.

Μυριάδες νήματα.
Το πλήθος που μασουλά φιστίκια
στριμώχνεται να δει
να με ξετυλίγουν απ’την κορυφή ως τα νύχια-
το μεγάλο στριπτίζ.
Κυρίες και κύριοι

αυτά είναι τα χέρια μου
τα γόνατά μου.
Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,

είμαι όμως η ίδια, απαράλλακτη γυναίκα.
Την πρώτη φορά που μου συνέβη ήμουν ΄δεκα.
Ήταν ατύχημα.

Τη δεύτερη φορά είχα σκοπό
για πάντα να κρατήσει και να μη γυρίσω πίσω.
Σφάλισα σφιχτά

σαν όστρακο.
Με κάλεσαν ξανά και ξανά
κι από πάνω μου τράβηξαν τα σκουλήκια σαν κολλώδη μαργαριτάρια.

Το να πεθαίνεις
είναι μια τέχνη, όπως καθετί.
Κι εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά.

Το κάνω έτσι ώστε να μοιάζει κόλαση.
Το κάνω έτσι ώστε να μοιάζει αληθινό.
Έχω το χάρισμα, μπορείς να πεις.

Είναι εύκολο να το κάνεις μέσα σε ένα κελί.
Είναι εύκολο να το κάνεις και να μείνεις εκεί.
Αυτή όμως η θεαματική

επάνοδος στο άπλετο φως
στο ίδιο μέρος, στα ίδια πρόσωπα, στην ίδια βάρβαρη
εύθυμη κραυγή:

“Θαύμα!”
Με κάνει σκόνη.
Υπάρχει χρέωση

για τη θέαση των ούλων μου, υπάρχει χρέωση
για την ακρόαση της καρδιάς μου-
στ’αλήθεια χτυπάει.

Κι υπάρχει χρέωση, πολύ μεγάλη χρέωση
για μια λέξη, ένα άγγιγμα
μια στάλα αίμα

ένα κομματάκι απ’τα ρούχα ή τα μαλλιά μου.
Λοιπόν, λοιπόν, Herr Δόκτορα.
Λοιπόν,Herr Εχθρέ.

Είμαι το μεγαλούργημά σου,
είμαι το τιμαλφές σου,
το βρέφος από ατόφιο χρυσάφι

που λιώνει κι απομένει μια στριγκλιά.
Στριφογυρνώ και καίγομαι.
Μη νομίσεις πως τη μεγάλη σου έγνοια υποτιμώ.

Στάχτη,στάχτη-
σκαλίζεις κι αναδεύεις.
Σάρκα, κόκαλα. όλα χάθηκαν πια-

μια πλάκα σαπούνι,
μια βέρα,
ένα σφράγισμα χρυσό.

Herr Θεέ, Herr Εωσφόρε
φυλάξου
φυλάξου.

Μέσα απ’τη στάχτη
ανυψώνομαι με κόκκινα μαλλιά
τους άντρες κάνω μια χαψιά.

Μετάφραση : Κατερίνα Ηλιοπούλου
Άριελ ,εκδ. Μελάνι

Painting: Ans Markus.

.

.

Σύλβια Πλαθ, Καθρέφτης

.

Είμαι ασημένιος κι ακριβής. Δεν έχω προκαταλήψεις.
Ο,τι κι αν δω, το καταπίνω αυτομάτως
Ακριβώς όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απαρέσκεια.
Δεν είμαι σκληρός, μόνο ειλικρινής
Το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνισμένο.

Τον περισσότερο καιρό αυτοσυγκεντρώνομαι στον απέναντι τοίχο

Είναι ροζ με στίγματα. Τον έχω κοιτάξει τόσο πολύ
Που νομίζω πως είναι κομμάτι της καρδιάς μου. Αλλά τρεμοσβήνει.
Πρόσωπα και σκοτάδι μάς χωρίζουν ξανά και ξανά.

Τώρα είμαι λίμνη. Μια γυναίκα σκύβει από πάνω μου,
Ψάχνοντας στις εκτάσεις μου να βρει ποια είναι στ’ αλήθεια
Έπειτα γυρνά σ’ αυτούς τους ψεύτες, στα κεριά ή στο φεγγάρι.
Βλέπω τη ράχη της και την καθρεφτίζω πιστά.
Με ανταμείβει με δάκρυα  και ένα αγωνιώδες σφίξιμο των χεριών.
Είμαι σημαντικός για κείνη.Έρχεται και φεύγει.
Κάθε πρωί το πρόσωπό της αντικαθιστά το σκοτάδι.
Μέσα μου έχει πνίξει ένα  νεαρό κορίτσι, και από μέσα μου μια γριά γυναίκα
αναδύεται προς το μέρος της, μέρα με τη μέρα,σαν τρομερό ψάρι.

[Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1961]

 Μτφρ: Κατερίνα Ηλιοπούλου- Ελένη Ηλιοπούλου.

.

.

Σύλβια Πλαθ ,Τρεις γυναίκες (τρίτη φωνή) απόσπασμα

.

Οι κύκνοι έχουν φύγει . Μα το ποτάμι θυμάται πόσο λευκοί ήταν.

Πασχίζει στο κατόπι τους με τις λάμψεις τους.

.

Σύλβια Πλαθ, Τρεις γυναίκες (ένα ποίημα για τρεις φωνές) εκδ. Κέδρος

μτφρ: Κατερίνα Ηλιοπούλου, Ελένη Ηλιοπούλου

.

.