Μιγέλ Λαμπορδέτα, Η προτελευταία δήλωση του επιφανούς καθηγητή δίχως ζακέτα

.

Τούτο το βράδυ δεν είμαι για επισκέψεις.
Υπάρχει μπλε φωτιά στις όχθες των ουρανών
και μια βροντή λύπης στην τσέπη μου.
Τούτο το βράδυ δεν είμαι για τρυφερές χαιρετούρες
ούτε για να τραγουδήσω ανείπωτους αρπισμούς
ή να κάνω σκέρτσα σε δύσοσμες κυρίες.
Τούτο το βράδυ σε κάθε πλανήτη τοποθετώ ένα παπούτσι νεκρού
και με τη μελαγχολία μου, προδομένου παλιάτσου,
θρυμματίζω όλες τις ορμές του κλάματος.
Τούτο το βράδυ
με όλον τον σεβασμό και την απόλυτη εκτίμηση
και πάρα πολύ ενοχλημένος
(κύριοι μου: είναι άδεια τα φανταστικά μου μπαούλα)
στέλνω άκρως επείγον απεγνωσμένο αίτημα
στον Μεγάλο Κατασκευαστή μυτών και μικρών παγκόσμιων τρελών:«Είναι μια αηδία. Τούτος ο κόσμος μας είναι από τους χειρότερους στο είδος του.Σεβάσμια εκλιπαρώ να δεχτείτε την παραίτηση ενός πρόσχαρου και θλιμμένου υπάρχοντος». […]

[…] Όσο πιο πολύ θέλω να γίνω άνθρωπος τόσο πιο πολύ υποφέρω.

Ω μοναξιά των μοναξιών σε άπειρη νεκροκεφαλή!

Όχι. Μη μου το θυμίζετε.

Ναι. Πια ξέρω πως υπάρχουν προκάτ ιδεολογίες

για μανιακούς αποστόλους ή αρρώστους από στομάχι.

[…]

Ξέρω ακόμα και από συγκινητικούς  πολέμους

για έμπειρους σε κανιβαλισμό η στα οικονομικά

ή επιστημονικές προόδους προς τον ασηπτικό θάνατο

ή αισθητικά εμετικά και βιομηχανικές κοινοπραξίες

ή ωραιότατες εκπαιδευτικές διαλέξεις

φιλο-οικονομικο-πολιτιστική-αδελφότητα μεταξύ των λαών κλπ κλπ.

Αλλά μη μου το επαναλαμβάνετε. Λιποθυμώ απ’ τα γέλια.

Και με την αστραπιαία βία μου

σκάζω ένα λυσσαλέο χαστούκι

σε όλες τις πιθανές χαραυγές

του θηριώδους τίποτα

και των οργανωμένων ανθρωπολογικών σκουπιδιών του.

Παραβιάζω τα πολιτισμένα κενοτάφια

και πετώ τις γελοίες στάχτες τους

στο τερατώδες πυρ της γλυκιάς και άγριας λήθης.[…]

μτφρ: Κώστας Βραχνός

~ Ελεγεία σχεδόν, εκδ. Κουκούτσι 2014~

Art: Emmanuel Polanco

Μιγέλ Λαμπορδέτα, Η νεκρώσιμη αηδία

.

Η νεκρώσιμη αηδία
και η αηδία να είσαι άνθρωπος.
Η αηδία της πέτρινης γυναίκας
που υφαίνει διαφορετικά πόδια από σκόνη.
Η αηδία του ενστίκτου
που χορτάινει στη λύπη δίχως νόημα.
Η αηδία της σκέψης
που κοχλάζει σε άχρηστες ανάσες.
Η αηδία των φυλών που ανεβαίνουν
προς το σκοτάδι.
Όλες οι αηδίες συσσωρεύονται
και γεννούν έναν νυχτερινό τύμβο
πάνω στον οποίο υψώνεται
ο οχετός του κόσμου.
Η μεγάλη κάκοσμη αηδία
σαν πυώδες έμβρυο.
Η αηδία του κόσμου σε κομμάτια.
Όπου ο άνθρωπος χάνεται
πέρα μακρυά,
πνιγμένος από μα κραυγή δίχως αντίλαλο
από τον έρωτά του
από την ερώτησή του δίχως απάντηση.
Η αηδία της μοναξιάς.
Η αηδία των υπολοίπων.
Αηδία
που σβήνει μονάχα
τσακίζοντας μπροστά σ’ έναν καθρέφτη
τη χορταριασμένη νεκροκεφαλή
που μας σταμπάρει
ένα όνομα και μια δίψα.
Κλαίω, κλαίω, κλαίω.
Είναι ο ουρανός καλυμμένος με αγελάδες
και στο χέρι μου το πολικό αστέρι
τήκεται σε εμμηνόρροιες
κάποιας τρελής θεάς.
Αηδία.
Οι οδοκαθαριστές παραγεμίζουν τις σκούπες
ενώ φτύνουν τον Θεό απ΄το τηλέφωνο.
Ο άνεμος διαποτίζεται από σεντόνια και νιόπαντρους,
και κοιτάζω, κοιτάζω έκπληκτος, έντρομος
γεμάτος βούρκο,
πνιγμένος από αηδία.
Φοβάμαι
ο ηλιακός χορός συνεχίζεται.
Μια βοή στο αίμα μου
σβήνει,
αιωνίως αποτυχημένη.

μτφρ: Κώστας Βραχνός

~ Ελεγεία σχεδόν, εκδ. Κουκούτσι 2015~

.

.