”LA POLOGNE; LA POLOGNE; Δεν είναι φοβερό το κρύο εκεί?” Με ρώτησε κι έπειτα αναστέναξε με ανακούφιση.
Τόσες πολλές χώρες έχουν εμφανιστεί τελευταία που το πιο σίγουρο πράγμα για κουβέντα είναι το κλίμα.
“Κυρία”, θα ήθελα ν’απαντήσω, ”οι ποιητές του λαού μου γράφουν όλα τα κείμενά τους με γάντια.
Δεν σκοπεύω να υπαινιχθώ ότι δεν τα βγάζουν ποτέ από την παλάμη τους,το κάνουν, πράγματι, όταν
το φεγγάρι είναι πολύ θερμό. Στις ποιητικές στροφές που συνθέτουν από τραχύ,επίμονο βήχα,γιατί μόνο
τέτοιες στροφές μπορούν να καταπνίξουν το αδιάκοπο βουητό από τις ανεμοθύελλες,δοξολογούν τους απλούς
βίους αυτών που ποιμαίνουν τους ιππόκαμπους. Οι κλασσικοί μας χαράζουν τις ωδές τους σε μελανωμένους
σταλακτίτες πάνω σε ποδοπατημένες χιονοστιβάδες. Οι υπόλοιποι, οι Παρακμίες μας,θρηνούν τη μοίρα τους με χιονονιφάδες. Αυτός που εύχεται να πνιγεί,πρέπει να έχει πρόχειρο ένα τσεκούρι να κόψει τον πάγο.
Ω, Κυρία, αγαπητότατη Κυρία!”
Αυτά ήταν που σκόπευα να πω. ‘Ομως είχα ξεχάσει τη λέξη για τους ιππόκαμπους στα γαλλικά. Και δεν ήμουν
σίγουρη για τον σταλακτίτη και το τσεκούρι.
” LA POLOGNE; LA POLOGNE; Δεν είναι φοβερό το κρύο εκεί;”
”PAS DU TOUT” απαντώ παγερά.
~μτφρ. Β.Καραβίτης~
Photo: Mari Mahr
Ψυχοναύτες 