Θωμάς Γκόρπας, Γλαδίολοι

.

Τα λουλούδια αγοράζονται συνήθως το πρωί. Και οι περισσότεροι αγορασταί είναι άσχημοι γέροι και τα τρία κακά της μοίρας. και προτιμούν γλαδίολους –ει δυνατόν κλειστούς… Χριστέ μου τι ποίηση υπάρχει σ’ όλα αυτά; Βγήκαν στον πόλεμο οι γλαδίολοι και πολεμούν φλεβίτιδες κιρσούς καμπούρες μαραμένα δέρματα λιωμένα μαλλιά σάπια δόντια σάπια μάτια σάπια όνειρα… Χριστέ! Καλά δεν τους βλέπεις αυτούς τους τετραπέρατους κτηνώδεις ανθοπώλας; Δεν πουλάνε άνθη δεν πουλάνε γλαδίολους καλημέρες πουλάνε στολισμένες με ρεβεράντζες θαυμαστικά επιφωνήματα και σάλια. Όλους τους βρίσκουν καλά οι αθεόφοβοι μια χαρά στις γυναίκες μάλιστα προσφέρουν κι έναν γλαδίολον εκτός μετρήματος…

Ιησού Χριστέ! Κάνε κι εσύ μια καλή πράξη δεν πρόκειται να σου ξινίσει το γάλο στείλε σ’ αυτούς τους πλάνους ανθοπώλας κανένα τυχερό λαχείο κανένα πρώτο δεκατριάρι να παρατήσουν το επάγγελμα κι αν δεν γίνεται να επέμβεις σε θέματα του κράτους στείλε τους μιαν αρρώστια να τους ρίξει στο κρεβάτι καμιά φάουσα να δούμε θα τους αρέσει ακόμα το πωλείν άνθη; Και μάλιστα γλαδίολους…

~ Στάσεις στο μέλλον ,εκδ. Έξοδος, Αθήνα 1983~

Painting: Esther Touza

Θωμάς Γκόρπας, Ποίηση

.

Ποίηση

ανάμνηση από φίλντισι

περίπατος τα ξημερώματα

άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι

χαρταετός που ξέφυγε απ’ τα χέρια παιδιού

κλάμα παιδιού στη μέση πανηγυριού

φιλία ανάμεσα σε δυο προδοσίες

κλωνάρι που ταξιδεύει

δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα

ένα βιολί που παίζει μοναχό του

αριθμός 7

της καρδιάς τα μέσα φυλλώματα

χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς-όλα τα παλιά γυαλίζω

χρυσάφι για όλους ή για κανένα

πόλη που κυριεύτηκε άδεια μετά μακρά πολιορκία

παλιές φωτογραφίες και μακρυμπάνι της μνήμης

πεταλούδα που γλιτώνει απ’ τη φωτιά

φωτιά που γλιτώνει απ’ τα νερά

χαρά που γλιτώνει απ’ τα γεράματα

βιολέτες σ’ άσπρο λαιμό

άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό

μαύρος ήλιος καλοκαιρινός

άσπρος ήλιος χειμωνιάτικος

λεμόνι κάρβουνο γλυκό του κουταλιού

νύχτα στρωμένη τσιγάρα

λέξεις.

Art: Max Ernst , The World of the Naive, 1965

.

.