.
Κι ήταν η σάρκα του νερού
το σώμα του νερού που απ’ τα δάχτυλα γλιστρώντας
τον ρωτούσε
πες μου από ποια αρρώστια θα πεθάνεις;
Κι έτσι ο χαμένος χρόνος
ο χρόνος της αναμονής των συμβάντων του
ο κρεμασμένος χρόνος της σιωπής
απ’ τα νύχια της ανάγκης κρεμασμένος
του έδειχνε σβήνοντας
μιαν άλλη δυνατότητα του να υπάρχει
χωρίς αυτά
να υπάρχει
σαν ένας σωρός άλλου κουρασμένου χρόνου
παράξενος
που μαζεύει τις βαλίτσες του
και ανεβαίνει πάλι στις στρογγυλές του ρόδες
και κυλάει
σκορπίζοντας βλέμματα ζώων
κραυγές παιδιών
και ψίχουλα ρόδων στο σκοτάδι
και κυλάει
με όλα τ’ αδέσποτα των δρόμων
αδέσποτος κι αυτός
άδετος αδαής δεόμενος
κυριευμένος από την απόλυτη σιωπή
του μυστήριου της ζωής
και του φωτός αιχμάλωτος.
***
And it was the water’s flesh
the water’s flesh that asked him
as it slipped from its the fingers:
“Of what illness will you die?”
Thus lost time
the time he waited for his incidents to happen
the suspended time of silence
hanging on the nails of need
showed him as it was extinguished
another potential of his existence
to exist
without them
like a heap of another weary time
odd
gathering its bags
and going up its round wheels again
and rolling
dispersing the looks of animals
children’s cries
and bits of roses in the dark
rolling
with all stray animals on the streets
he also stray
loose ignorant beseeching
overcome by utter silence
prey to life’s mystery
and light.
~έρημος όπως έρωτας {δίγλωσση έκδοση},εκδ: Μετρονόμος-ποιείν. 2015~
μτφρ: Γιάννης Γκούμας
.
.
Ψυχοναύτες 