Δήμητρα Χριστοδούλου, Καταξίωση

.

Όχι, δεν έχω χρόνο ελεύθερο.

Έχω, όμως χρόνο περιττό.

Σκαλίζω μέσα εκεί και βρίσκω

Τα δόντια, τα νύχια, τα κέρματα,

Καμιά φορά και τα οστά.

Χάφτω τη λεία μου κι ενθουσιάζομαι.

Εκσφενδονίζομαι προς το μέλλον.

Και μέλλον  έχω. Να το, εκεί.

Το φουκαριάρικο με τα παντελονάκια του

Να στάζουν αίμα, το πουκάμισό του μες στη λίγδα,

Χάλια.

Σηκώνω τους ώμους. Δεν θ’ ασχοληθώ.

Ας επιληφθούν

Τίποτα μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Δεν είναι μοναχά δικό μου.

Κι αφού το παρελθόν περιλαμβάνει

Ηρωισμούς και επαναστάσεις για κλάματα,

Βιδώνομαι σ’ ένα παρόν για γέλια.

Είναι, λέω, δειλία να ‘σαι άθλιος

Και πιο παλικαριά να ‘σαι γελοίος.

Τουλάχιστον, έχεις πολλές ασχολίες

Ώσπου να κάνεις όλο σου το χρόνο

Περιττό.

~Ελάχιστα πριν, εκδ.Νεφέλη 2005~

Artwork: Dino Valls

.

.

Δήμητρα Χριστοδούλου, Πρώτη ή δέκατη πέμπτη

.

Με το απολίθωμα του κόλαφου στα μούτρα
Γέροντες, πάντοτε πελάτες
Ενός κλειστού καταστήματος
Στέκονται μες στη βροχερή φωταψία,
Κλωτσούν το σκύλο που τριγυρίζει στα πόδια τους
Και εισπράτουν κάτι, αφού πρώτα
Φωτογραφηθούν βήμα-βήμα.
Κάποιοι αποφεύγουν το φακό δαγκώνοντας
Σαν τον σκορπιό την ουρά τους.
Άλλοι αντέχουν όπως άντεξαν
Μια νεότητα χωρίς ταμείο.

Μακρυά, ένα πιάτο με σταφύλια
Λάμπει σαν νύστα σιωπηλού μεσημεριού
Κι ανοίγει η βουή των κυττάρων
Ένα βιβλίο που ερμηνεύει τα όνειρα:
Τι σημαίνει αν ασπρίζουν τα κόκαλα
Σε μια ιματιοθήκη με λεβάντα;
Λίγη στάχτη απ’ την ομπρέλα που κλείνει;
Μια ακατανόητη ντροπή, ένα σφύριγμα
Λαδιού που καίγεται στο τηγάνι
ένα ολόκληρο δεκαπενθήμερο
Ως την επόμενη βροχή;

~ Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης, εκδ. Μελάνι 2014~

Painting: George Tooker

Δήμητρα Χριστοδούλου , Η Εκτέλεση Ενός Λάτρη Των Τεχνών

(…με αφορμή το ζέυγος Αρνολφίνι)

_Βλέμμα ευθύβολο. Σαφείς χειρονομίες. Χάρη λιγότερη απ’ όση απόφαση.Καμιά υποψία Θεού.
_ Και η σύζυγός του;
_Χιόνι επάνω απ’ την ταφή. Πρόσφατο. Καμιά μουσική, χλωρές βέργες, φερμένες από στεγασμένο φυτώριο. Τα κοσμήματά της στις τσέπες. φαντάζεται πως θα το σκάσει.
_Το φόντο δε;
_Αυτά που αγάπησα.Πλατιές πινελιές, χρυσίζουσα ώχρα, βαριές νεφέλες που αποδημούν, όλη η καμπούρα του ουρανού,όλο το βάρος.
_Τα είδες;
_ Και τ’αξιώθηκα! Πρόσωπα , πράγματα και πλανήτη. Έχω ασφαλώς ταφεί ως το λαιμό αλλά ποτέ παραπάνω.Ατένισ ατο κοσμικό σκοτάδι,συντόνισα με νηφαλιότητα το πλήθος των γαλαξιών, είδα το χέρι που χαράζει τον άνθρωπο πάνω στο νόμισμα που εξαγοράζει το χάος. Είμαι εγώ: Ο θεατής ενός ομοιώματος. Με οδηγείται στην κρεμάλα αλλά αυτό περιλαμβάνει τα έξοδα μιας τελευταίας εμμονής. Πληρώστε τα: Αυτό το ζευγάρι, τυφλό από στεφάνων έως τάφου, δίπλα σε βρύσες που ποτίζουν στόματα και κάτω από το ρέοντα θόλο, δεν το αποκαλύπτει η ευφυϊα μου αλλά ο ερεβώδης σας τρόμος. Θα θέλατε το θάνατο της γης αλλά όχι της μετριότητάς σας.Το πολυάριθμο κοινό στο οποίο απευθύνεστε αγνοεί τη φωτογραφική πλάκα! Ζει την εποποιία του εκμαγείου του ως την πιο πλήρη, την πιο ένσαρκη ύλη, ως μια και μοναδική γλυπτική αρχόμενη από των πρωτοπλάστων.Α, πόσο απέραντα λυπάμαι μόνο γι’ αυτά που δεν πλάστηκαν, για τα δικά μου μωβ λουλουδάκια, που χτυπούν τα φτερά τους αβέβαια πάνω απ ό τα φεγγαροβαμμένα νερά μιας νύχτας με τον εαυτό μου.Εκεί που δεν θα δω ποτέ, εκεί που χύνεται ο ποταμός της καρδιάς μου,άφιλος, άτεχνος και πότης.

Κανείς ποτέ δεν θα περάσει το χέρι του με άλλον τρόπο πάνω απ’ τα μαλλιά μου, παρά ο φουκαράς ο δήμιός σας, που μου οδηγεί στη θηλιά το κεφάλι. Αλλά εγώ απέραντα λυπάμαι μόνο για τα άψογα λουλούδια μου. Αν τα φυσήξω θα διασπαρθούν μές στον κλιματισμό του Μουσείου, έμφωτα , αφελή και αείζωα σαν τίποτα αληθινές ευλογίες προς το σύμπαν, ψελλίσματα ενός Δημιουργού που καταπολεμάει την αϋπνία του μετρώντας προβατάκια: Άσπρα, μοβ και φοβισμένα βελάσματα, μέσα στο άκανθο , κουφό σκοτάδι όπου με πάτε. Α, γη, γη… Τυλίξου σε μάλλινα, θύμισέ μου σπαρμένα χωράφια, άφησε πίσω σου ένα κορδόνι νερό…
_ Φοβάσαι;
_ Ακόμη κι αν δεν έπρεπε να γεννηθώ, θα έπρεπε να έχω μια μητέρα.

.
 από την ενότητα ”Η υπερηφάνεια των κληροδοτών- Δέκα μύθοι μετά μουσικής“ της συλλογής ‘‘Πώς Αυτοκτονούν οι Ασσύριοι’‘εκδ, Πατάκη 2010

.

Painting: Jann Van Eyck /The Arnolfini portrait & detail

Δήμητρα Χριστοδούλου, Η τροχιά

Κάποιος με το σεισμό των κραυγών του
Περνάει ξυστά από τον ύπνο μου.

Προς μια οδύνη τόσο οριακή
Έλκεται η ύπαρξη ντροπιασμένη

Την κλίση της τη φυσική προς τον νόμο
Και κάθε θαλπωρή αποτρέποντας.

Αλλά κλείνω τα μάτια ανέτοιμη:
Σκισμένος απ’ την κεφαλή ως τα νύχια.

Όταν τ’ ανοίγω, είναι πάλι εκεί.
Θα λάβει την ηλικία της Γαίας,

Ώσπου να σπάσουνε των αυτιών μου τα τύμπανα
Και να ξυπνήσω μες στο ίδιο τούτο σπίτι.

Κουφή και στο νερό και στο γάλα.

(από τη συλλογή ”Λιμός” εκδ. Νεφέλη, 2007
Κρατικό βραβείο Ποίησης, 2008)

Art: Σοφία Περδίκη / Ονειρικό

Δήμητρα Χριστοδούλου, Οι βετεράνοι

Θυμάμαι εκείνους τους Λάρητες του Καβάφη,
Ανίσχυρους οικιακούς θεούς.
Θυμάμαι εκείνη την κλίση των ώμων μου
Μπροστά σε κάθε νέα δυσκολία.

Υπάρχει πάντα μια προσωπική αθεΐα
Που εκφράζεται με τη στάση του σώματος.
Πιο άκαμπτη, πιο ευθυτενής
Όσο το εικονοστάσιο αδειάζει.
Όταν πλέον συνοψιστείς σε μια κάθετο
Γερά μπηγμένη επί των πελμάτων,
Τότε επανέρχεται η καβαφική παρεούλα,
Φτωχοί αλλά περήφανοι συγγενείς.
Στασίδι βέβαια δεν τολμούν να ζητήσουν.
Στέκουν εκεί, γερμένοι πάνω στα μπαστούνια τους,
Και κάτι λένε ανάμεσα απ’ τα δόντια τους
Με το βλέμμα προς το κέντρο της γης.

Από τη συλλογή: Πώς Αυτοκτονούν Οι Ασσύριοι, εκδ. Πατάκη, 2010

Photo: Beth Conklin 

.

.