Αλέξανδρος Μπάρας, Επίθυρα χεράκια

.

 

.

Στο Φανάρι, στη Σμύρνη και στη Σύρα,

πάντα πολύ σας πρόσεξα,

μπρούτζινα εσάς για κρούσιμο χεράκια

στις ξώθυρες των ήσυχων σπιτιών.

Κλεισμένα,

σας έβαλε ο τεχνίτης να κρατάτε

μια σφαίρα σαν κορόμηλο μικρή.

Στιλβωμένα πάντα περιμένετε.

Ο δρόμος είναι ήσυχος.

Όπου να ΄ναι κάποιος θα ΄ρθει…

Ω επίθυρα χεράκια,

τι ωραίο να ΄στε ανόμοια!

Καθώς τ΄ανθρώπινα,

κανένα σας μ΄ έν΄ άλλο να μη μοιάζει!..

Καθένα  με την έκφρασή σας

σας έκανε ο τεχνίτης:

άλλα βουβά, μικρόχαρα, χυδαία,

με μάταιη δύναμη,

σαν αρπαγμένη

τη μικρή σας σφαίρα

με δάχτυλα σφιγμένα να κρατάτε,

κι άλλα σας αλαφρά, χαριτωμένα,

καθώς κρατάει κρινοδάχτυλος το σκήπτρο

στις παλιές νησιώτικες εικόνες

ο μικρός Ιησούς, αναπαυμένος

στην αγκαλιά της Κεχαριτωμένης!

[…]

Photo: Ρόπτρο σε θύρα στις Σπέτσες, via google

.

.

Ελένη Κοφτερού [χωρίς τίτλο]

.

Μετά από 43 χρόνια
σίγησε το τηλέφωνο μαμά
κι έμειναν ορφανές
οι κλήσεις κι οι προθέσεις μας.
Το διακόψαμε

αφού πια δεν θα το χρειαστείς
στο ανάερό σου σπίτι.

Κάθε που αλλάζει ο καιρός
μουδιάζουνε τα νούμερα
βαθιά μες στις κλειδώσεις
κι ύστερα φεύγουνε μαζί με τη βροχή
με προορισμό το χώμα.

Το ξέρω είναι απίθανο
μα εσύ έχε το νου σου…

Διαθέτει υπόγεια η σιωπή.
Καμιά φορά ανοίγουνε
μ’ έναν οικείο αριθμό

Αrt: David Lynch

.

.

 

Χρήστος Κατρούτσος, Μες στις υποθέσεις

 .

Μες στις υποθέσεις

Η αιμοστάλακτη βεβαιότητα

Τα χέρια να ξεπλένει

Στην παλιρροϊκή απουσία τού αν

Θα τραυματιστώ

Αν η συγκομιδή του φόβου

Ξεπεράσει τη σύληση των αρωμάτων

Που δεν θα τα μυρίσεις

Στο αν

Που ακόμη χρόνο δεν έχει

Κι όμως, γίνεται το στιβαρό παρόν

Πρωτοχρονιά δίχως να σημάνει δώδεκα.

Δρύας

Ορφέας

Έβρος

Ποτάμι

Κομμάτια

Ώρες

Λεπτά που ατροφούν.

Όσο νωρίτερα κι αν έρχεται

Το αν του φόβου, του λειψού

Τόσο λαχανιάζει πίσω του η ζωή

Και αλληθωρίζει η όσφρηση

Στην τριαντάφυλλη αμφιβολία

«Την έκοψα απ΄ τον γκρεμό που έσφαζε

Την παραλία

Όταν

Το να εξέπεσε σε αν

Ήμασταν

Τόσο έτοιμοι για το ποτέ»

Και οι κλεψύδρες κλαίνε

Τη χαμένη άμμο

Δίχως λόγο να στραφούν

Δίχως την πτητική ανάσα

Επάνω του                          στραμμένοι

Μας κυνηγά ένα ακίνητο τζάμι

Άθραυστο και προκαλεί την πιο βαθιά κοπή

Του Σεπτεμβρίου˙

Πίσω του σπαράζει

Σαν ψάρι που αναπνέει αέρα το χαμόγελο.

Art: by Kazytc

.

.

 

Νίκος Κατσικάνης, Φτερά πεταλούδας

 

.

Κατάκοποι και συφοριασμένοι

από την ταλαιπωρία του χρόνου

Με πείνα για το κρουστό

Όμως ερχόμασταν με αναφιλητά

από τα έγκατα

Διψώντας των ματιών

τα καλλίρειθρα ποτάμια.

Η μνησιακακία των κομμένων

λουλουδιών

κι ο πόνος για το σφάλμα των άλλων

μια ξαφνική καταδίκη

πάνω στο στήθος.

Κι αν είναι η μοίρα μας το χώμα;

Εμείς συμβουλευόμαστε

τ’ αστέρια

Ανατινάσσοντας κουκούλια

γεμίζουμε το σύμπαν ελπίδα

που τη σηκώνουν πεταλούδες

με τα φτερά τους

που είναι η αγάπη.

.

.

 

Βασίλης Στεριάδης, Βενιαμίν

.

Χ

Η γεύση από την περασμένη μέρα θα ξανάρθει στο σχολείο

Με τα βλακώδη ανέκδοτα. Νυστάζω και νυστάζεις

Σκέφτομαι ο Βενιαμίν θα κοιμηθεί.

Ο καινούργιος φίλος μου ο Βενιαμίν είναι αριστούργημα

νοικιάζει ένα ποδήλατο τρία τάλιρα την ώρα

πηγαίνει μόνος του στη λίμνη όπου έβαψαν κόκκινο τον κύκνο

ύστερα ο κύκνος ξέβαψε

πέρασαν πάνω του τα λεωφορεία

οι νέες πινακίδες τώρα γράφουν «Εγνατία Οδός»

Η Τζένη περνάει λοξά τον ίδιο δρόμο

μοίρασε τα μαθήματα σε δυο μεγάλες πολιτείες

μια βορεινή μια νότια

εγώ όπως ξέρετε

κήρυξα πόλεμο με τα αμφιθέατρα κι ήρθα εδώ.

Ο φίλος μου ο Βενιαμίν παράτησε τη γωνιά του στο πανεπιστήμιο

καβάλησε ένα θερμόμετρο με υδράργυρο

κι ανέβηκε όπως ο πυρετός στο ρετιρέ

έπεσε ο πυρετός κι εκείνος σκοτώθηκε.

Τώρα είναι ήσυχος

μες το θάνατο κι απύρετος

η παρουσία του ανεβαίνει σταθερά

το πρόσωπό του διαβαθμίζεται

σημειώνει επιτυχία

~Ο κύριος Ίβο -Το ιδιωτικό αεροπλάνο, εκδ. Κέδρος,2000~

Art: Avery Palmer

Πέτρος Σκυθιώτης, Συνθήκη ισορροπίας

   

 .

Ο άνθρωπος -οριγκάμι
τσάκιζε απ’ όλες τις πλευρές
και στο τέλος πήρε
τη μορφή
ανθρώπου
με χάρτινο σώμα
και ψυχή καμένου δάσους
γι’ αυτό και οι Ιάπωνες
τον ονόμασαν
ποιητή.

 ~Συνθήκη Ισορροπίας, εκδ ΘΡΑΚΑ 2014~

Photo: Origami art, evolution

.

.

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Παράξενος Ελκυστής

 

.

 

τᾶ]ς κε βολλοίμαν ἔρατόν τε βᾶμα

κἀμάρυχμα λάμπρον ἴδην προσώπω,

Το λικνιστό της βάδισμα ποθώ

το φωτεινό της πρόσωπο να δω*

Σαπφώ

Περιδινίζω το δέρμα

σε χορό ελλειπτικό

στροβιλισμός πυρήνα

σε κενό φως

δίχως αποδέκτη.

.

Στο έμπα των ματιών σου

χάνω το ρυθμό

ζαλίζομαι παραπατώντας κύ-

μα γίνομαι ρεύμα ραδιενεργό

-ηλεκτρική θάλασσα-

κι αν Πρωτέας στο βυθό μοιραία

δραπετεύοντας τα πουκάμισά σου αλλάζω

για να σου είμαι όμορφη

η πλάτη μου έχει πάρει  το σχήμα του έρωτά σου

.

Είμαστε

στο χάσιμο  του σφυγμού

στο θόρυβο πίσω από τη  μελωδία

στα παράσιτα κάτω από  τον ήχο

στο σφάλμα μετά την πρόσθεση

στο αχ!  του σπασμού

στην αρχή πάντα  –  είμαστε-

.

Η έλξη μας άλμα σε γκρεμό

παράξενη καταστροφή

έσκασε η σαπουνόφουσκα

χωρίς αιτία επανάσταση

μα  άξαφνα  κατάλαβα

– στο  α   πάντοτε είμαστε –

κι έγινα τόσο χαρούμενη για αυτό

.

(από υποκλοπή τηλεφωνικών συνομιλιών ανάμεσα σε Julia και Thom)

 

~πρώτη δημοσίευση staxtes.com 5/01/2016~

* οι δυο στίχοι της Σαπφώς σε απόδοση από τον Κώστα Τοπούζη, εκδ. Επικαιρότητα 1997

Art: Sauco

.

.

 

Νίκος Κατσικάνης, Κυριακή μετά τρούλου

 

.

Πάνω από της Κυριακής

τους καθαγιασμένους τρούλους

σε τεντωμένο γαλάζιο,

ανάρια ολόλευκα σε όρχηση ευχολόγια

μας δίνουν ακόμα λίγο δίκιο

πριν μας εκτονώσει το μαύρο

κάτω απο φτελιές και ακακίες,

συνυπάρχοντας ασήμαντοι ή ανούσιοι.

Σκάζοντας σε μύρια όστρακα η μέρα,

είναι το κέρδος του χρόνου

μια ανυπόγραφη αιωνιότητα

κι ο θεός εφησυχασμένος με δυο τάληρα μάτια,

με αποξηραμένη καρδιά,

ταξιδεύει ανέσπερος προς την όχθη της Δευτέρας.

.

Photo: Irene Suchocki, fine art photography

.

.

Τάσος Λειβαδίτης, Ὀρυχεῖο

.

Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπό μιά στοά
νυχτερινή
φωτισμένη ἀπό μίαν ἐλάχιστη λάμπα σα δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπό πάνω μου προσεχτικά
ψάχνει τίς ἀποστάσεις του μή μέ χτυπήσει
ἐγώ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιές
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στό σπίτι
χτές
καθώς ἄνοιξα τή ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τά ροῦχα της μαζί
τά πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τά πηρούνια καί τά
μαχαίρια
τά μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τό στόμα μου ἄσπρισε καί μέ πονάει
τά χέρια μου εἶναι πέτρινα
τά πόδια μου εἶναι ξύλινα
μέ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά
δέν ξέρω πῶς γίνηκε καί μέ φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα νά σοῦ γράψω γιά τίς παλιές μας τίς χαρές
ὅμως ἔχω ξεχάσει νά γράφω γιά πράγματα
χαρούμενα

Νά μέ θυμᾶσαι

~Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη, εκδ. κέδρος 1977~

Photo: via google

Θοδωρής Σαρηγκιόλης, Πρόθεση Βάθους

.

Αυτές οι τρύπες
δεν είναι πληγές ούτε φωλιές δακρύων,
δεν είναι τάφοι πεζοπόρων στρατιωτών
ούτε ποτήρια της βροχής,
δεν είναι εγκαταλειμμένες προσπάθειες ισοβιτών
ούτε παραλλαγές στο επίπεδο τοπίο,

μια πρόθεση βάθους είναι μόνο.

~Το δέρμα του χρόνου, Γαβριηλίδης 2012~