Ισμήνη Γ. Λιόση, Μουσική

.

Η άρπα είναι
η βεντάλια της κυρίας

Η κυρία
κρύβει το πρόσωπό της
στην μουσική

Μαζεύει τα αίματα μαλλιά της
από το πάτωμα

Το χαμένο παπούτσι
της Ρόζα Λούξεμπουργκ

Την πέμπτη συμφωνία του Μάλερ

Την εξορία του Dante

Παίζει με πάθος
στις χορδές του αντρικού μεγαλείου

Κι η θήλεια θάλασσα
καρδιά της ταράζεται

Η βεντάλια άρπα
δεν κρύβει παρά
τα φαγωμένα χείλη της από έρωτα

Τα μάτια γαλάζια μπλε και καφέ
πίσω από γαρύφαλλα κύκνους και αρσενικές παιωνίες

την αγγελική αμαρτία της Κλυταιμνήστας

τα απαγορευμένα του Κ.Π.Καβάφη

-Τι χλιδή το υπαρκτό βάσιμο ψεύδος της
κι αυτό το μακρινό κλάμα της
με την αντινομία του γέλιου-

Η βεντάλια άρπα παρεισφρέει
σε λα ματζόρε ενίοτε
στα μαύρα δόντια

Στα βασανισμένα λόγια
στα ουρλιαχτά
στο πονάω

Στα πονάω πονάω πονάω
στο θα πεθάνουμε

Ακούτε
θα πεθάνουμε

στους στίχους του Κωνσταντίνου Τέλιου

στα παράθυρα της Ραπουνζέλ

στην αρρώστια του Κάφκα

-Η βεντάλια άρπα
αποκρύπτει επιμελώς
την δικαιολογημένη υστερία των χειλιών
μόνο ως εικόνα

Και όχι
ως άκουσμα
τραγουδιστών οιμωγών

Η βεντάλια
είναι η άρπα της κυρίας
που αδιαλείπτως παίζει

Κι όταν εκείνη
θα είναι παράξενα κίτρινη
ή νεκρή.

Photo: Bloody  hand wallpapers, via Google

.

.

                 

Ανρί Μισώ, Τοπία

.

Τοπία ειρηνικά ή ερημωμένα.

Τοπία πιότερο του δρόμου της ζωής παρά της επιφάνειας της Γης.

Τοπία του Χρόνου που κυλάει αργά, σχεδόν ακίνητος και κάποτε σαν προς τα πίσω.

Τοπία κουρελιών, ξεσκισμένων νεύρων, τραγουδιών νοσταλγικών.

Τοπία για να καλυφθούν οι πληγές, το ατσάλι, ο κρότος, το κακό,

η εποχή, η θηλιά στο λαιμό, η επιστράτευση.

Τοπία για την κατάργηση των κραυγών.

Τοπία όπως σκεπάζουμε μ’  ένα σεντόνι το κεφάλι.

~~~

Paysages paisibles ou désolés.

Paysages de la route de la vie plutôt que de la surface de la Terre.

Paysages du Temps qui coule lentement, Presque immobile et parfois

comme en arrière.

Paysages des lambeaux, des nerfs  lacérés, des  «saudades».

Paysages pour couvrir les plaies,l’ acier, le mal, l’ époque, la corde au cou, la mobilization.

Paysages pour abolir les cris.

Paysages comme on se tire un drap sur la tête.

~ Με το αγκίστρι στην καρδιά, εκδ. Γαβριηλίδη 2003~

μτφρ: Αργύρης Χιόνης

Painting: Rene Magritte

Ιφιγένεια Σιαφάκα, Ο Ερωδιός

 

.

Τσόφλια οι λέξεις από το μένος της σκεπής τους, την ώρα που ένας μικρός ερωδιός με τα μακριά του πόδια βαλσαμωμένη άνοιξη αναγγέλλει επάνω στο αυγό του. Είναι στο βόρειο πόλο η φωλιά του. Θα κατηγορηθεί γι’ ανατροπή, και θα έχουν δίκιο. Όμως αρκεί ένα ελαφρύ γλίστρημα πάγου στα ρουθούνια, μία απαλή ρωγμή στη γύψινη κρούστα μιας ιδέας και λίγα μόλις δευτερόλεπτα σιωπής ν’ αφουγκραστείς πώς αιωρούνται νύχια ασέληνα στο ράμφος του επάνω. Η έλλειψη φωτός δημιουργεί ενίοτε συγχύσεις. Να, το ελαφρυντικό λοιπόν για να ξανάβρει ο ερωδιός τη μυθική διάστασή του: κάποτε έτρωγε τους οφθαλμούς των άλλων, μπορεί ελεύθερα να κινηθεί προς τους δικούς του τώρα..

~Tο πλεκτό κι άλλες πλεκτάνες, εκδ. Αrs Poetica~

Painting: Kevin Sloan

.

.

 

Θωμάς Γκόρπας, Γλαδίολοι

.

Τα λουλούδια αγοράζονται συνήθως το πρωί. Και οι περισσότεροι αγορασταί είναι άσχημοι γέροι και τα τρία κακά της μοίρας. και προτιμούν γλαδίολους –ει δυνατόν κλειστούς… Χριστέ μου τι ποίηση υπάρχει σ’ όλα αυτά; Βγήκαν στον πόλεμο οι γλαδίολοι και πολεμούν φλεβίτιδες κιρσούς καμπούρες μαραμένα δέρματα λιωμένα μαλλιά σάπια δόντια σάπια μάτια σάπια όνειρα… Χριστέ! Καλά δεν τους βλέπεις αυτούς τους τετραπέρατους κτηνώδεις ανθοπώλας; Δεν πουλάνε άνθη δεν πουλάνε γλαδίολους καλημέρες πουλάνε στολισμένες με ρεβεράντζες θαυμαστικά επιφωνήματα και σάλια. Όλους τους βρίσκουν καλά οι αθεόφοβοι μια χαρά στις γυναίκες μάλιστα προσφέρουν κι έναν γλαδίολον εκτός μετρήματος…

Ιησού Χριστέ! Κάνε κι εσύ μια καλή πράξη δεν πρόκειται να σου ξινίσει το γάλο στείλε σ’ αυτούς τους πλάνους ανθοπώλας κανένα τυχερό λαχείο κανένα πρώτο δεκατριάρι να παρατήσουν το επάγγελμα κι αν δεν γίνεται να επέμβεις σε θέματα του κράτους στείλε τους μιαν αρρώστια να τους ρίξει στο κρεβάτι καμιά φάουσα να δούμε θα τους αρέσει ακόμα το πωλείν άνθη; Και μάλιστα γλαδίολους…

~ Στάσεις στο μέλλον ,εκδ. Έξοδος, Αθήνα 1983~

Painting: Esther Touza