.
Με το απολίθωμα του κόλαφου στα μούτρα
Γέροντες, πάντοτε πελάτες
Ενός κλειστού καταστήματος
Στέκονται μες στη βροχερή φωταψία,
Κλωτσούν το σκύλο που τριγυρίζει στα πόδια τους
Και εισπράτουν κάτι, αφού πρώτα
Φωτογραφηθούν βήμα-βήμα.
Κάποιοι αποφεύγουν το φακό δαγκώνοντας
Σαν τον σκορπιό την ουρά τους.
Άλλοι αντέχουν όπως άντεξαν
Μια νεότητα χωρίς ταμείο.
Μακρυά, ένα πιάτο με σταφύλια
Λάμπει σαν νύστα σιωπηλού μεσημεριού
Κι ανοίγει η βουή των κυττάρων
Ένα βιβλίο που ερμηνεύει τα όνειρα:
Τι σημαίνει αν ασπρίζουν τα κόκαλα
Σε μια ιματιοθήκη με λεβάντα;
Λίγη στάχτη απ’ την ομπρέλα που κλείνει;
Μια ακατανόητη ντροπή, ένα σφύριγμα
Λαδιού που καίγεται στο τηγάνι
ένα ολόκληρο δεκαπενθήμερο
Ως την επόμενη βροχή;
~ Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης, εκδ. Μελάνι 2014~
Painting: George Tooker
