Φ.Γκ. Λόρκα, Άυπνη Πόλη

 

.

Κανείς δεν κοιμάται στον ουρανό. Κανείς, κανείς.

Δεν κοιμάται κανείς.

Τα πλάσματα της σελήνης

Μυρίζουν και κυκλωνουν τις καλύβες.

Θα ‘ρθούνε οι ζωντανές ιγουάνες να δαγκώσουν τους άνδρες που δεν ονειρεύονται

κι αυτός που φεύγει μς ραγισμένη την καρδιά θα συναντήσει στις γωνίες

τον απίστευτο κροκόδειλο ήσυχο κάτω από την τρυφερή προστασία των άστρων

Κανείς δεν κοιμάται στον κόσμο. Κανείς, κανείς.

Δεν κοιμάται κανείς.

Υπάρχει ένας νεκρός στο πιο απόμακρο το κοιμητήριο

που παραπονιέται τρία χρόνια

γιατί έχει ένα τοπίο ξερό στο γόνατο

και το παιδί που θάψανε σήμερα το πρωί έκλαιγε τόσο

που υπήρξε ανάγκη να φωνάξουνε τους σκύλους για να πάψει.

Δεν είναι όνειρο η ζωή. Γρηγορείτε! Γρηγορείτε! Γρηγορείτε!

Πέφτουμε από τις σκάλες για να φάμε χώμα υγρό

ή ανεβαίνουμε στην κόψη του χιονιού με χορωδία απ’ τις νεκρές ντάλιες.

Μα δεν υπάρχει λησμονιά ούτε όνειρο:

ζωντανή σάρκα. Τα φιλιά δένουν τα στόματα

σ’ ένα κουβάρι από καινούριες φλέβες

κι όποιος πονάει ο πόνος του θα τον πονάει χωρίς ανάπαυλα

κι όποιος τρέμει το θάνατο θα τονε κουβαλά στους ώμους

Μια μέρα

τ’ άλογα θα ζήσουν στις ταβέρνες

και τα μυρμήγκια μανιασμένα

θα επιτεθούν στους ουρανούς τους κίτρινους που καταφεύγουνε στα μάτια των γελάδων.

Μιαν άλλη μέρα

θα δούμε ν’ ανασταίνονται οι λιωμένες πεταλούδες

κι ακόμη προχωρώντας μες από ένα τοπίο γκρίζων σφουγγαριών και καραβιών βουβών

θα δούμε το δαχτυλίδι μας να λάμπει και ρόδα να τρέφονται απ’ τη γλώσσα μας.

Γρηγορείτε! Γρηγορείτε! Γρηγορείτε!

Αυτούς που φυλάνε ακόμα σημάδια από σαλπάρισμα και μπόρα,

το αγόρι εκείνο που κλαίει γιατί αγνοεί την ανακάλυψη της γέφυρας

ή εκείνο το νεκρό που πια δεν έχει πιότερο απ’ το κεφάλι κι ένα του παπούτσι,

πρέπει να τους πάμε στον τοίχο όπου ιγουάνες κι ερπετά προσμένουν,

όπου προσμένει η οδοντοστοιχία της αρκούδας,

όπου προσμένειτο ταριχευμένο χέρι του παιδιού

και της καμήλας το πετσί σηκώνεται μ’ ένα βίαιο ανατρίχιασμα γαλάζιο.

Κανείς δεν κοιμάται στον ουρανό. Κανείς, κανείς.

Δεν κοιμάται κανείς.

Αλλά αν κάποιος σφαλίζει τα μάτια

μαστιγώστε τον, παιδιά μου, μαστιγώστε τον!

Για να υπάρχει ένα πανόραμα ανοιχτών ματιών

και πικρές πληγές που καίνε.

Κανείς δεν κοιμάται στον κόσμο. Κανείς, κανείς.

Το έχω κιόλας πει.

Δεν κοιμάται κανείς.

Αλλά αν κάποιος έχει τη νύχτα μιαν αφθονία από βρύα στους κροτάφους

ανοίξτε τις καταπακτές για να δει κάτω από τη σελήνη

τις ψεύτικες κούπες, το φαρμάκι και τη νεκροκεφαλή απ’ τα θέατρα.

~Ποιητής στη Νέα Υόρκη, 1929-1930~

Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης

Painting: Pablo Picasso, Guernica

.

.

Αλέξανδρος Ίσαρης, Γεννήθηκα στην Αίγυπτο το 200 π.Χ

.

Γεννήθηκα στην Αίγυπτο το 200 π.Χ.
Με ήλιο στον Αιγόκερω
Και με σελήνη Κρόνου στον Κριό
Ο πατέρας Μακεδόνας
Κι η μάνα μου απο τη Μαύρη Θάλασσα.
Έγινα χτίστης κι απόκτησα πολλά παιδιά.
Αργότερα θεόρβη έπαιζα δίπλα στον Λοκ.
Αντιγραφέας έγινα το 1701 στη Μαδρίτη
Και εραστής μιας δούκισσας
Που κάηκε σε πυρκαγιά.
Με σκότωσαν σε όργιο κάπου στο Περού
Μα εγώ εμφανίστηκα ξανά
Στη Σαρλεβίλ των Αρδεννών με τ’ όνομα Ρεμπώ.
Πέθανα τριάντα επτά ετών κι όταν ξαναγεννήθηκα
Ήμουν γυναίκα ζωηρή
Που έγινε διάσημη
Σε ρόλους κωμικούς
Μέχρι που γνώρισα στη Ρώμη κάποιον Σάντρο Λίππι.
Πόρνη κατέληξα που πήγε από χολέρα
Μα τώρα φτιάχνω πιάνα στη Λειψία.

Άλλαξα σχήματα, καρδιές, μυαλό
Μίλησα τόσες γλώσσες.
Τυφλός εκ γενετής έχω τρία παιδιά
Γυναίκα από τη Σάμο.
Την τέχνη έμαθα στο σπίτι των γονιών μου
Και μες στη μουσική ζω τη ζωή μου.
Λέγομαι Γιούλιους, είμαι εβδομήντα δύο χρονών
Και θέλω να πεθάνω στην Ελλάδα.

~Θα επιστρέψω φωτεινός, εκδ. Άγρα 2000~

Painting: Nikos Eggonopoulos

.

.

Αλέξιος Μάινας, Μια γλώσσα που καταλαβαίνουν όλοι

.

 

                                                    Μελανιές σε πεντάγραμμο

 

Τώρα όταν κάθομαι στο πιάνο

είναι ανούσιο να γράφω μπαγκατέλες

για τέσσερα χέρια,

να μιλώ για τα χείλη σου

στους μηρούς μου,

να φαντάζομαι τον χώρο μικρότερο

και τον πόθο κοντά μου,

να σε χαρακτηρίζω ενάρετη

που θα πει δική μου.

~ Το περιεχόμενο του υπόλοιπου, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2011~

Photo: Es Kaandamn.

.

.

 

 

 

Γεβγένι Γεφτουσένκο, Με ευπρέπεια

 

 

.

Με ευπρέπεια. Το κυριότερο, να δέχεσαι

με ευπρέπεια όποιους καιρούς και να ‘ρθουν,

όταν λιμνάζουν οι εποχές

ή συνταράζονται μέχρι το βάθος.

Με ευπρέπεια, το κυριότερο, με ευπρέπεια

έτσι ώστε ‘κείνοι που μοιράζουνε τις χάρες

να μη σε οδηγήσουνε στο σταύλο

και σου βουλώσουν με άχυρα το στόμα.

Ο φόβος των καιρών φέρνει την πτώση.

Σε δειλία μη ξοδεύεις την ψυχή σου

παρά για το χαμό προετοιμάσου

του κάθε τι που τρέμεις μη το χάσεις.

Αν γύρω σου η καταστροφή ακραία

τόσο ακραία που δεν μπορούσες να προβλέψεις

θυμήσου εκείνο που μουρμούρισες μια μέρα:

“Κι αυτό ακόμα πρέπει να τ’ αντέξω”.

μετάφραση, Λεία Χατζοπούλου-Καραβία

Surreal art: Emmanuel Polanco

.

.

Τάσος Ζερβός, Η γενική χρησιμότης των φελλών

.

Ποιος είπε πως οι φελλοί δεν ωφελούν;

Ύλη ελαστική, οσμή ουδετέρα, αδιάβροχη

σ΄ όλες τις καταστάσεις,

κατάλληλη για επενδύσεις, για μονώσεις

και γι΄ αλιεία, σε θολά – κατ΄ εξοχήν – νερά…

Αρέσουν σ΄ όσους θέλουν να πατούν σε φελλοτάπητες

ή και σ΄ αυτούς που θέλουν

– για τη δική τους τη βαρύτητα –

ένα μέτρο να συμφέρει…

Ναι, τους αρέσουν… Γιατί έτσι που επιπλέουν στη σειρά,

όλοι οι φελλοί σε κάθε μέγεθος,

γαλήνη τους γεμίζουν κι ησυχία,

γιατί με λίγη πίεση,

είναι άριστοι οι φελλοί στη μόνωση

από θερμότητα, υγρασία, ήχους και αλήθεια,

γιατί ποτέ τους δεν θ΄ αφήσουν να φανούν

των κρατικών δεξαμενών οι πάτοι…

Έτσι εν τέλει οι φελλοί ωφελούν.

Παίρνουν κι αυτοί, στον τόπο αυτό,

βαρύτητα. Και μάλιστα φροντίζουν να τονίζουν

ότι κατάγονται απ΄ τη δρυ…

Γι΄ αυτό όση τρικυμία κι αν σηκωθεί

στον  τόπο αυτό

δεν θα ξεράσει τους φελλούς στις άκρες…

Γιατί με τόσες θάλασσες,

τόσες ακτές από αιώνες εθισμένες

να εξοστρακίζουν τα πιο καλά μας κύματα

υπόγεια ρεύματα κι ασήμαντοι θα υποκλέπτουνε τη νίκη

και τους φελλούς θα σώζουν πάλι μεσοπέλαγα…

~ συλλογή Έφοδος, 1966-1980~

Art: Avery Palmer

.

.

 

Αλέξανδρος Αραμπατζής

 

.

Ο νεκροθάφτης βγήκε να καπνίσει ένα τσιγάρο

κι έπιασε ψιλοκουβέντα με το φιγουράτο φεγγάρι

Φεγγάρι δεν θα με πιστέψεις είπε

τόσο καιρό με τους πεθαμένους και ποτέ μου

μα ποτέ μου

δεν κατάλαβα τ΄ είναι αυτός ο περίφημος θάνατος

Το ίδιο δεν θα πιστέψεις κι εμένα το φεγγάρι είπε

Τόσο καιρό με το βλέμμα στον ήλιο και ποτέ μου

μα ποτέ μου

δεν κατάλαβα τ΄ είναι  αυτό το περίφημο φως

Photo:Montmarte Cemetery

.

.

Αλέξιος Μάινας, Το δείπνο

 

.

Άλλες αυγές, άλλες μυθολογίες.

Άμα νυχτώσει -σκύβοντας μπλε στις μακρινές τουλίπες-

κι ανάψουν μετά το φρούτο τα πούρα τους

οι καλεσμένοι

θα πέσουν αυτά τα σκοτεινά

απ’ την ομπρέλα των πορτατίφ χρώματα της σάλας

στην πέτσα του ποταμού ως ανταύγειες

θα τα παρασύρει

το κρύο νερό

μαζί με καρβουνόπλοια χωρίς καρίνες

προς βόρεια

         όπου

             προμηθεύουν τις λαμπερές

             ανοιξιάτικες νύχτες

             το εναλλασσόμενο φίδι

             του σέλατος

             και βλέπουν τους κρυστάλλους πορτοκαλείς

             στα χιονοπέδιλά τους

             οι αποστάτες

             που -σαν αυτόματες κάμπιες-

             πορεύονται με την πειθαρχία της προαπόφασης

             για έναν σίγουρα ανέμελο

                  έλκοντα

                      πόλο

                          να ταφούν

                              μακριά απ’ την πατρίδα τους

                                  για να στεριώσει αυτή των γόνων.

Painting: Graeme Hitchcock

.

.

Αλέξιος Μάινας, Η κόκκινη χτένα

 

              .

              Μαζευόμασταν και λέγαμε τ’ αθέατα όνειρά μας.

                        Μα το τελικό, το βασικό μας όνειρο ήταν

                        τα όνειρά μας να υποτιμούν το μέλλον.

Όταν ήμασταν παιδιά στις πρώτες πρώτες τάξεις

μάς χτενίζαν οι μανάδες μας μετά το μπάνιο

τραβώντας πρώτα ακριβοδίκαια μια γραμμή

με το μολύβι πάνω στον ξύλινο χάρακα

και ψάχνοντας μετά την πού στο διάτανο

έχεις παραπέσει κοκάλινη χτένα.

             Αγαπούσα τις χωρίστρες.

Τις αγαπούσα γιατί τις είχα δει στην εφημερίδα

σε μια φωτογραφία ημερίδας ποιητών

που έπιανε ασπρόμαυρη τη μισή σελίδα

όπου στηρίζονταν μεταξύ τους χαρούμενοι όλοι

με τους αγκώνες στους ώμους

όσων είχαν προλάβει μια θέση.

 ~Το περιεχόμενο του υπόλοιπου, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2011~

 Photo: Loretta Lux

Θεόδωρος Μπασιάκος, Τ’ ωραιότερο τραγούδι αγάπης στον κόσμο

.

Το στήθος σου

το σχεδόν αγορίστικο στήθος σου

το λευκό σαν τοπίο χιονισμένο στήθος σου

έτσι προβάλλει καθώς ξεκουμπώνεσαι

σα δρόμος της Μόσχας

πού

κουρελής

και στρεκλώντας

μεθυσμένος παλιάτσος

ο Καραντάς

στο ‘να χέρι το στραπατσαρισμένο καπέλο του

στ’ άλλο ένα τριαντάφυλλο

κόκκινο

τριαντάφυλλο της φωτιάς

τριαντάφυλλο του αίματος

τριαντάφυλλο του ερωτά

τριαντάφυλλο της επανάστασης

το εναποθέτει στο ντεκολτέ σου.

.

Painting: Joel Ballin, Study  1844

.

.

Σοφία Περδίκη, Αψάδα

.

Σε δρόμους κηρωμένους, σ΄εκμαγεία πόλεων
τα βήματα βαριά, στο βάθος οι βάλτοι μελιού
θερμές οι πηγές δεξιά κι αριστερά
λιοντάρια στη σειρά χάσκουν οι κρήνες
να θες να δροσιστείς κι οι γλώσσες καυτές
κανείς δεν μιλάει εδώ
μόνο ανοιγοκλείνουν τα χέρια
Ανοιχτά σημαίνει ναι
Κλειστά όχι
κι εσύ να θέλεις να γλείψεις τους τοίχους
τόσα εύγευστα σχήματα εδώ γύρω
με συμπλέγματα ηρωικά κι ερωτικά και ιστορία μεγάλη.

Έτσι όπως το θολό νερό σχίζει στα δυο τη γριά πόλη της ώχρας
ένα παζάρι στήνεται για όλους τους πεινασμένους

– Είμαι έτοιμος, δίνω όσα – όσα
– Τούτι – ρουμπάτι, η ακατάληπτη μουρμούρα μιας τσιγγάνας
κι ο παπαγάλος να κρατάει τσίλιες

– Δεν θέλω να ξέρω τις προελεύσεις
Βάλε ένα τέταρτο κομμάτι φρέσκο
από τα χαμένα χρώματα της Άνοιξης
και δώσε το κλειδί αυτό εκεί το Μαυριτάνικο,
που δείχνει ν’ ανοίγει όλα τα κιβώτια με τα εσπεριδοειδή φιλιά.
Μια ντουζίνα βάλε να γευτώ απ’ αυτά
ν΄ανοίξω το στόμα μου, να γεμίσω σάλια
Γλυκά να με πνίξει θέλω η αψάδα.

.
Εικαστικό: Σοφία Περδίκη
.

.