Διονύσης Καψάλης, Όλα τα δειλινά του κόσμου

.

Εκείνο το κατάλευκο μαντίλι

ποιος θα το βάλει  και δεν θα ντραπεί;

Ρωτήστε πιο ψηλά: αιώνες τώρα

το συζητούν στις τάξεις των αγγέλων.

(στο μάθημα της ανθρωπολογίας)

*

Πέντε ποτάμια το ‘πλεναν μας είπαν,

Κι έβαψαν και τα πέντε: απ’ την ντροπή.

*

Να ζητιανεύεις λίγη αθανασία.

*

Το αιώνιο δεν είναι κατοικία,

δεν είναι καν οικοδομήσιμο·

στο δρόμο της φθοράς, εκεί να χτίσεις.

*

Όσοι δεν είχαν τίποτα να χάσουν

πούλησαν και τις  αλυσίδες τους.

*

Πέντε ποτάμια πέρασαν και πάνε

κι εσύ κρατιέσαι από ένα όνομα.

*

Να μπαινοβγαίνεις στα νοσοκομεία

και να σε ταπεινώνουν για να ζήσεις∙

κι όμως το δέχονται όλοι (σχεδόν όλοι)

*

Τόση ομορφιά να λέγεται σελήνη.

*

Όταν ανάμεσά μας απλωθούν

ομίχλες κι αφιλόξενα τοπία.

*

Έτσι ακριβώς: το εργόχειρο του χρόνου.

Painting: Maki Horanai

Αθηνά Παπαδάκη, Η επαναφορά

 .

Κι αν πέσει ο ουρανός

αφού η γη μας έφυγε

κάτω απ’ τα πόδια;

Και τι θα φάνε

τα πουλιά σαν επιστρέψουν

από την ένδεια

που τα εξορίσαμε.

Θα επανακάμψουν.

Όταν η ανθρωπότητα,

στα γόνατα πέσει

για τ’ αυγά τους.

~Με λύχνο και λύκους εκδ. Νέδα 2010 ~

Painting: Huub Milder

.

.

Στέλλα Δούμου, Οι Κήποι της Μονζέιρα

.

Όλα εδώ γλιστρούν παρηγορητικά
όπως νομίσματα σε πάγκο με ρετάλια
Οι σφυρίχτρες μερικές φορές δημιουργούν πανικό
τα ψάρια της Κυριακής είναι υπό έλεγχο
και ένα τρένο με καρτούνς επικοινωνεί με σήματα καπνού
Όπως έλεγα, όλα εδώ γλιστρούν παρηγορητικά
Στην Αβησσυνία λύθηκαν τα κορδόνια
ενός κατά συρροήν εκμαυλιστή
οι πόλοι των τηλεφώνων σε δυσαρμονία
κάποιος φυλακίστηκε άδικα
κάποιος επέμενε να νικήσει
και οι ερωτήσεις είναι πάντα οι ίδιες
Κι αν δεν με διακόπτατε ολοένα για να μάθετε
γιατί στους παιδικούς κήπους της Μονζέιρα βιάζονται κορίτσια
ή άραγε γιατί ρολόγια σταματάνε κάθε τόσο και πενθούν
θα ξέρατε ότι όλα εδώ, γλιστρούν παρηγορητικά
όπως νομίσματα σε πάγκο με ρετάλια.

{dedicated to Özgecan Aslan 22 October 1995 – 11 February 2015 }

Art: Beth Conclin

.

.