Όλα ξεκίνησαν από τη μετατροπή
του επιθέτου σε ουσιαστικό.
Δεν φθάσαμε όμως και πολύ μακριά έτσι.
Ήταν αναμενόμενο:
Οι λέξεις είναι ένα τιμητικό άγημα
που στέκει σε στάχτη προσοχής
καθώς περνάει ο Κόσμος.
Περισσεύουν όμως πάντα τα πεύκα
και η ορμητική δεντρότητά τους τον Αύγουστο
όταν αφήνουν πίσω τον ίσκιο και τις ρίζες τους
το βέβαιο της ακινησίας τους και το θάλλος το ωραιότατο
και ξεχύνονται στα κύματα του Ιονίου
και κολυμπούν κι ξανοίγονται και ψάλλουν
Εις πολλά έτη Δέσποτα Διονύσιε
Εις πολλά έτη Δέσποτα Ιωάννη Σεβαστιανέ
Εις πολλά έτη Δέσποτα Αντρέϊ
και κολυμπούν και ψάλλουν
Αμήν το κύμα και ο νεκρόδειπνος
Αμήν ο αέρας και η λακριμόζα
Αμήν ο ουρανός και ο αμήν, ο μάρτυς, ο πιστός
Αμήν το αεί εάν.
και μακραίνουν και ψάλλουν
Πάτερ ημών των λυγμών
Πατέρα μου
Πατέρα
και ψάλλουν πατέρα
ότι Σου εστί κάθαρμα ταγματασφαλίτη
η νομή της αρτοκλασίας της ενορίας
και η ανέμελη ζάχαρη στα δάχτυλά μου
που κόλλησε και σέρνει για πάντα πίσω μου
την αγέλη των αρουραίων Κυριακών.
Αμήν λέγω
τα πεύκα του Ιονίου
που κολυμπούν και ξανοίγονται και ψάλλουν
εισέτι.
