.
Ξέρω πως αφανίζονται τ’ αγόρια του Καλοκαιριού:
σωπαίνουν τα χρυσά σπαρτά στην άμμο,
δε νοιάζεται κανείς για τη σοδειά, πετρώνει η γη΄
και ξαφνικά, το μεσημέρι ιδρώνει χιόνι,
παγώνουν τα κορίτσια στο χειμώνα των χεριών τους,
ναυαγούν τα μήλα μες στ’ αμπάρια των σπασμών τους.
.
Αιμορραγούνε μαύρο φως πηχτό σαν τρέλα.
Ψάχνουν το μέλι στην κυψέλη και πιάνουν τον Χιονιά΄
Και να, κάτω απ’ τον ήλιο, τρυπώνει η παγωνιά΄
Σκοτάδι κ ερωτήματα τα νεύρα τους ταϊζουν΄
Σηματωρός σελήνη δείχνει μηδέν στον ουρανό τους.
.
[…]
Το ξέρω, ετούτα τα παιδιά θα γίνουν άντρες
Μηδαμινοί, μια λάθος κίνηση κι ο αέρας θα καεί
Στις φλόγες των ονειρώξεών τους΄
Και ξάφνου ανάβει καύσωνας
Μες στην καρδιά τους ο σφυγμός
Του έρωτα και του φωτός
Και κατακαίει τους λάρυγγές τους.
Α.βλέπω να χτυπά σφυγμός καλοκαιριού στον πάγο.
[…]
Εμείς, τ ’αγόρια του καλοκαιριού, σ’αυτή τη δίνη
Τεσσάρων ανέμων, απ’ των φυκιών το σίδερο οξειδωμένα,
Τινάζουμε ασίγαστη τη θάλασσα,να πέσουν τα πουλιά της,
Αρπάζουμε μια σφαίρα γη, κύμα κι αφρό
Να ναυαγήσουν οι έρημοι μες στις παλίρροιές της
Κι αναστατώνουμε τους κήπους των αστών για ένα στεφάνι.
Την άνοιξη, σταυρώνουμε τα μέτωπά μας με πουρνάρι
– Γεια και χαρά σου ,αίμα και μούρο-
Τους γαληνότατους δεσπότες καρφώνουμε στα δέντρα
Και να , του έρωτα το υγρό νεύρο στραγγίζει και ησυχάζει.
.
[…]
Ξέρω πως αφανίζεστε, αγόρια του καλοκαιριού.
Ο άντρας στο κουκούλι μαραζώνει.
Στο μάρσιπο τ ’αγόρια επιβιώνουν τη μεγάλη ξενιτιά τους.
.
μτφρ: Γιώργος Μπλάνας
Art photo: Alex Stoddart
.
.
Ψυχοναύτες 