ΑΣΠΑΛΑΘΟΙ*
Το χειμώνα, πέρασαν μέρες μετρώντας το πήγαινε έλα των αλεπούδων πάνω σε ένα μωσαϊκό με ασπάλαθους. Τα πόδια τους στην έξοδο, τρίβονταν στο χιόνι και διαλύονταν κίτρινα, οι γούνες κοκαλωμένες πέταγαν σκληρά κόκκινα μπαμπάκια σα φαρμακωμένα δόρατα. Όλοι οι ερωδιοί, βαρυτικά ελκόμενοι προς το υπερκείμενο ρέον νεφέλωμα, κουτούλαγαν δώθε κείθε, διάσπαρτοι κομήτες. Κρύο πολύ. Η μέρα μίκραινε, μίκραινε, μέχρι που την αγκάλιασε η νύχτα σαν κάλτσα. Που να βρεθεί και ήλιος, η λαχτάρα σβήστηκε. Ούτε για ύπνο ούτε για χάδι, αυτό το σφιχτό αυγό που έγινε η πλάτη σου. Στη γούρνα του αγιασμού επέπλεαν, φύλλα, πούπουλα, τρίχες, σάλια, φως. Δεν υπήρξε πλάσμα να μην άφησε εαυτόν στο φαρμάκι της. Έπλυνες το πρόσωπο, οι μπογιές αποτραβήχτηκαν, ανέτειλες το κορίτσι κορδέλα στερεότυπο, στήθος χιονόμπαλα με καφετιά άλω, που έκλαιγε όταν μ´ έκλεινε εντός του. “-Εδώ βαφτίζεται η ζωή σε θάνατο”, είπες, πριν τους Χαιρετισμούς. Στο σιφόνι ακουγόταν η λάσπη που πάλευε…
View original post 163 more words
Ψυχοναύτες 